(Μπλακ) άουτ

Είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα να επιβεβαιώνεσαι σε αυτά που έχεις πει πριν από την έναρξη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Ακόμα πιο ωραίο βέβαια θα ήταν αν κέρδιζε και η ομάδα μου, στο ντέρμπι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού.

Αν εξαιρέσουμε την ανατροπή του σκορ, το συγκεκριμένο παιχνίδι δε διεκδικεί δάφνες καλού ποδοσφαίρου, αν και σε ντέρμπι ωραία μπάλα έχουμε να δούμε από τον τελικό κυπέλλου ΑΕΚ-Ολυμπιακός. Με ανεβασμένη ψυχολογία λόγω των σερί νικών του και την ποιότητα στις αποσκευές του, παρατάχθηκε ο Ολυμπιακός, με το α’ μέρος του ματς να επικυρώνει του λόγου το αληθές, καθώς η πρωτοβουλία των κινήσεων, η κυριαρχία στον χώρο του κέντρου και η κατοχή της μπάλας, οδήγησε τους «ερυθρόλευκους» στα αποδυτήρια με το ισχνό 1-0, ύστερα από μία καταπληκτική προσωπική ενέργεια του Μιραλάς. Επειδή όμως δεν έπαιζε με την Άνω Μαγούλα, αλλά με τον Παναθηναϊκό, καλό θα ήταν στο στρατόπεδο των Πειραιωτών να σταματήσουν να βλέπουν τα παιχνίδια με υπεροψία και να μετουσιώνουν την κυριαρχία τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο σε γκολ. Φαίνεται ότι το μάθημα δεν το πήραν από το απερχόμενο παιχνίδι με τον Άρη, όπου λίγο έλειψε να αφήσουν και εκεί δύο πολύτιμους βαθμούς, εντός έδρας μάλιστα.

Τα λάθη πολλά, οι παίκτες μπήκαν σαν κοιμισμένοι στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που αν κάποιος άνοιγε την τηλεόρασή του σε εκείνο το σημείο, θα νόμιζε ότι το παιχνίδι ήταν 0-3. Ήταν στραβό το κλίμα, ήρθε η γρήγορη ισοφάριση, ήρθε και η αποβολή-πέναλτι του Παπαδόπουλου και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Στον αντίποδα ο Παναθηναϊκός βρήκε τα ψυχικά αποθέματα να γυρίσει το παιχνίδι και τελικά να πανηγυρίσει την πολύ σημαντική αυτή νίκη. Με τις αλλαγές των Γκοβού και Κατσουράνη οι οποίοι δεν είχαν μπει στο παιχνίδι, το «τριφύλλι» ανέκαμψε στο χώρο του κέντρου και βελτίωσε την κυκλοφορία της μπάλας. Εδώ να σημειώσω ότι ο Νιόπλιας εκτέθηκε με τις επιλογές τις ενδεκάδας του, τις οποίες όμως ευτυχώς για αυτόν δεν πλήρωσε. Βέβαια και στο πρώτο μέρος οι πράσινοι είχαν τις κλασικές ευκαιρίες για γκολ, όχι γιατί έπαιζαν καλύτερα, αλλά λόγω της ταχύτητας Σισέ.

Ήμουν και είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι ο Γάλλος με προσωπικό αντίπαλο να τον ακολουθεί σε όλα τα πλάτη και μήκη του γηπέδου τα βρίσκει σκούρα, καθώς το μεγάλο του όπλο δεν είναι η ντρίμπλα, αλλά η ταχύτητα. Αλλά να μου πείτε αν είχε και ντρίπλα στην Ελλάδα θα έπαιζε; Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω την ποδοσφαιρική του αξία. Σκέφτηκα μάλιστα αρχικά να βάλω επικεφαλίδα στο άρθρο «Σισέ-Ολυμπιακός 2-1», αλλά είπαμε, είμαι πικραμένος από το αποτέλεσμα.

Η διαιτησία του Κάκου κατά την γνώμη μου ήταν άριστη. Είχε δύσκολες φάσεις στις οποίες ανταποκρίθηκε άψογα. Αυτή τη στιγμή τον θεωρώ τον κορυφαίο Έλληνα διαιτητή. Με αυτό που λέω θέλω να τονίσω ότι και το πέναλτι ήταν, αλλά και η αποβολή, οπότε στο λιμάνι καλά θα κάνουν να ψάξουν αλλού τις αιτίες της ήττας.

Σε γενικό μπλακ άουτ λοιπόν ο Ολυμπιακός, σε πελάγη ευτυχίας ο Παναθηναϊκός και στο -1. «Φωτιά» στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ με τους ποδοσφαιρόφιλους να τρίβουν τα χέρια τους από ευχαρίστηση.

Υ.Γ.1 Ο Χριστοδουλόπουλος κόλλησε «καραγκουνίτιδα» και σε κάθε φάση διαμαρτυρόταν στο διαιτητή.

Υ.Γ.2 Ο Φετφατζίδης πρέπει σε τόσο κρίσιμα παιχνίδια να ανταποκρίνεται με περισσότερο ποδοσφαιρικό θράσος.

Η τέχνη του να «σκοτώνεις» τον αντίπαλο

Ο Τζιμπρίλ Σισέ έχει το… φονικό ένστικτο, που οφείλει να διαθέτει κάθε επιθετικός κλάσης, για να παίρνει πάνω του τέτοια παιχνίδια, όπως αυτό του Σαββάτου και ο Ολυμπιακός δεν έχει καταφέρει ακόμα να αποκτήσει την τέχνη που απαιτείται, για να «σκοτώνει» τον αντίπαλό του από νωρίς, έχοντας πολλές χαμένες ευκαιρίες στο επιθετικό ενεργητικό του, έπειτα από επίτευξη πρώτου γκολ.

Μπορούμε να πούμε πως στις πρώτες οκτώ αγωνιστικές, παρατηρούμε μία μάχη Ολυμπιακού-Σισέ, καθώς ο Γάλλος έχει πετύχει επτά τέρματα, από τα δεκατρία συνολικά της ομάδας του και φαίνεται να είναι ο μόνος που παλεύει με πάθος απέναντι στους Πειραιώτες, κρατώντας «ζωντανό» το σύλλογο του Νιόπλια, στη διεκδίκηση του τίτλου.

Δίχως τον «killer» Γάλλο, ο Παναθηναϊκός θα είχε μείνει σε κατώτερη θέση αυτή τη στιγμή, ενώ δεδομένα θα είχε ηττηθεί στο ντέρμπι, εκεί όπου ο Βαλβέρδε είδε αρκετούς από τους παίκτες του να μη διαθέτουν την απαιτούμενη «ψυχή»-δίψα. Αυτό, σε συνδυασμό με το… κλασικό μέχρι σήμερα πρόβλημα που παρατηρείται στον Πειραιά, το οποίο δεν είναι άλλο από το ότι μετά το 1-0 υπάρχουν ευκαιρίες και καλή μπάλα, αλλά όχι «σκότωμα» του αντιπάλου, πρέπει να προβληματίσουν τον Ισπανό.

Όμορφο το passing game, καλή η πίεση και η γρήγορη ανάπτυξη, αλλά αν δεν βάζεις την μπάλα στο πλεχτό με άνεση, τί να τις κάνω τις πολλές ευκαιρίες; Ναι μεν είναι φαβορί για πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, αλλά πρέπει να πάψει είναι τόσο "ευγενικός" στο παιχνίδι του...

Έχουν ακόμα δρόμο τα πιτσιρίκια του Πεπ

Η Μπαρσελόνα επικράτησε της ταπεινής Θέουτα, στο πρώτο από τα δύο παιχνίδια, για τη φάση των «32» του Copa del Rey, ωστόσο τα ταλεντάκια της δεύτερης ομάδας που χρησιμοποίησε ο προπονητής των Καταλανών, Πεπ Γουαρδιόλα, δεν έπεισαν πως είναι έτοιμα ακόμα για το βήμα παραπάνω.

Τι κι αν ο αντίπαλος δεν ήταν τίποτα το τρομερό, όσοι πήραν την ευκαιρία τους, δε φανέρωσαν κάτι το εξαιρετικό. Συγκεκριμένα κι αν εξαιρέσουμε τους δύο κεντρικούς αμυντικούς Φοντάς και Μπαρτρά, που δεν αντιμετώπισαν κάποια δυσκολία στα μαρκαρίσματα, οι Τιάγο, Γεφρέν (άτυχος, λόγω τραυματισμού αποχώρησε, έκανε ωστόσο κατάχρηση ντρίμπλας) και Νολίτο, αναλώθηκαν σε περιττές ενέργειες εντυπωσιασμού και λιγότερο ουσίας.

Οι Καταλανοί τη φετινή σεζόν δε διαθέτουν βάθος πάγκου αντίστοιχο της περσινής χρονιάς και είναι δεδομένο πως ο Γουαρδιόλα θέλει να έχει μία με δύο λύσεις από τη δεύτερη ομάδα, εκεί όπου γίνεται συστηματική δουλειά και το ταλέντο περισσεύει, ωστόσο φαίνεται ότι ακόμα θέλουν χρόνο τα πιτσιρίκια, που παρουσιάστηκαν λίγο έως αρκετά ανώριμα. Από τεχνική σκίζουν, δεν αρκεί όμως αυτό και ο κόουτς πρέπει να πράξει αναλόγως.

Σημειώνω τα παραπάνω, για το λόγο ότι η Ρεάλ Μαδρίτης ανεβαίνει, έχει πάνω από 22 πολύ καλούς ποδοσφαιριστές στο ρόστερ και δείχνει έτοιμη να επιστρέψει στους τίτλους, με έναν προπονητή στον πάγκο της, ικανό να φτιάχνει ομάδες με συμπαγή άμυνα, κέντρο αδιαπέραστο και αποτελεσματική επίθεση. Μία Ίντερ με ακόμα περισσότερη ποιότητα δημιουργεί ο Πορτογάλος και η Μπαρσελόνα οφείλει να βρει τρόπους διαφύλαξης των κεκτημένων.

Με 19 παίκτες δεν μπορείς να σηκώσεις όλα τα τρόπαια, άρα τα νέα παιδιά που είδαμε απόψε στη Θέουτα, καλό θα είναι να ωριμάσουν άμεσα, αφήνοντας στην άκρη τα… τσαλιμάκια. Η μεγάλη ομάδα των τελευταίων ετών, είχε ως αυτοσκοπό της το ασταμάτητο πρέσινγκ και τη συνεργασία, όχι τον ατομισμό και την προσωπική προβολή…

Και πως να το χάσει…

Την Κυριακή είδα τα δύο ντέρμπι με φίλους, όπου ανταλλάξαμε απόψεις και προβληματισμούς. Το ασυνήθιστο και αξιοπερίεργο όμως αυτής της αγωνιστικής, ήταν το γεγονός ότι δε διαφωνήσαμε σε κανένα σημείο των αγώνων.

Είδα έναν Ολυμπιακό να βγάζει «φωτιές» στο πρώτο ημίχρονο, να μπαίνει παθιασμένα και να δείχνει ότι θέλει να «καθαρίσει» το παιχνίδι από την αρχή.

Το πάθος που φανέρωσαν οι «ερυθρόλευκοι» ήταν χαρακτηριστικό και οι προσπάθειές τους ευδοκίμησαν μόλις στο 2^ο λεπτό της συνάντησης, με το γκολ του Ριέρα, όταν είχε προηγηθεί κλασσική ευκαιρία του Μιραλάς στα 30 δευτερόλεπτα.

Οι σωστές και γρήγορες πάσες, το σκληρό πρέσινγκ (πολλές φορές έπεφταν 2 και 3 παίκτες στον αντίπαλο που είχε την μπάλα) ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά που «έπνιξαν» τον Άρη, του οποίου οι μέσοι έμοιαζαν να τα έχουν χαμένα.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός έλεγαν οι αρχαίοι και στην περίπτωση του συγκεκριμένου παιχνιδιού το ρητό βρήκε εφαρμογή 100%. Μάταια προσπαθούσαν οι αμυντικοί των «κιτρινόμαυρων» να σταματήσουν τους «εκστασιασμένους» Μιραλάς, Ριέρα και Ιμπαγάσα. Ο Ολυμπιακός έδειξε ότι ήθελε να καθαρίσει το παιχνίδι αρκετά νωρίς, ούτως ώστε να περάσει όσο πιο ξεκούραστα γίνεται ενόψει του ντέρμπι του Σαββάτου με τον Παναθηναϊκό. Όσο πέρναγε η ώρα όμως και η μπάλα δεν έμπαινε στο πλεχτό, οι ποδοσφαιριστές του Άρη έβρισκαν τα πατήματα τους και ισορρόπησαν κάπως το παιχνίδι, κυρίως στο 2^ο ημίχρονο.

Σε αυτό το σημείο, είναι άξιο να σημειωθεί, το γεγονός ότι ναι μεν οι Θεσσαλονικείς είχαν τον έλεγχο στο δεύτερο μισό του αγώνα, αλλά οι Παπαδόπουλος και Μέλμπεργκ δεν εκτέθηκαν καθόλου, με μοναδική εξαίρεση ίσως, την ευκαιρία του Κάλβο που έπιασε αέρα στην πολύ καλή σέντρα του Χαβίτο. Ο Ισπανός δεν αγωνίστηκε από την αρχή και στο σημείο που μπήκε ήταν ιδιαίτερα απειλητικός, με τον Βαλβέρδε όμως να διαβάζει γρήγορα και να τοποθετεί προσωπικό «φρουρό» του, τον Ραούλ Μπράβο.

Πέρα από τη νίκη, τα στοιχεία που θα πρέπει να προβληματίσουν τον Βαλβέρδε είναι η αδικαιολόγητη αγωνιστική πτώση της ομάδας μετά το 65’ και οι πολλές ευκαιρίες που δε μετουσιώνονται σε γκολ. Μοναδική ίσως δικαιολογία, είναι ότι δε γίναμε ξαφνικά Αγγλία, για να πρεσάρουμε 90’, θέλει δουλειά ακόμα, αλλά και το γεγονός ότι είμαστε αρκετά νωρίς στο πρωτάθλημα για να παρουσιάσει η ομάδα το maximum των δυνατοτήτων της. Αυτό καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα το δούμε κατά Φλεβάρη μεριά.

Στα ψιλά πέρασε και περνάει η αγωνιστική παρουσία του Φουστέρ. Αθόρυβη δουλειά από τον Ισπανό, ο οποίος όμως είναι πολύ δραστήριος, μέσα στις φάσεις, απασχολεί μόνιμα τον αντίπαλο αμυντικό, δεν κρύβεται και ζητάει μπάλα και γενικά θεωρώ ότι η προσφορά του είναι καταλυτική στη μέχρι τώρα παρουσία του Ολυμπιακού.

Τέλος, αυτή τη στιγμή οι Πειραιώτες παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο στο πρωτάθλημα. Αποτελούν το φαβορί, καθώς με την παρουσία τους, οι αντίπαλοι του δε δείχνουν να μπορούν να τον χτυπήσουν στα ίσα. Επειδή όμως ο εφησυχασμός είναι κακός σύμβουλος, ίσως αποδειχθεί καλό το γεγονός ότι δυσκολεύτηκαν να νικήσουν τον Άρη και δε θα είναι χαλαροί στο προσεχές ντέρμπι…

Πολύ κατώτερος των περιστάσεων

«Αέρα» τεσσάρων βαθμών έχει από την Κυριακή ο Ολυμπιακός, μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα εναντίον του Άρη με 1-0 και την ήττα του Παναθηναϊκού από την ΑΕΚ με το ίδιο σκορ.

Πως να μην γίνει αυτό άλλωστε, όταν οι «πράσινοι» εμφανίστηκαν για άλλο ένα παιχνίδι, πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Όσο και να μην μας αρέσει, το άλφα και το ωμέγα σε μία ομάδα είναι το κέντρο. Πού ήταν το κέντρο του Παναθηναϊκού όμως; Μάλλον σε άλλο γήπεδο…

Η άποψη μου ήταν και είναι ότι σε ντέρμπι δεν χωράνε προγνωστικά. Δεν μπορείς να θέτεις πριν τον αγώνα φαβορί και αουτσάιντερ βάσει ελλείψεων, φόρμας, κούρασης κλπ. Κάποια πράγματα όμως είναι οφθαλμοφανή και πρέπει να τα επισημάνουμε. Φέτος ο πρωταθλητής δεν έχει σε καμία περίπτωση το βάθος πάγκου που είχε πέρσι. Με τρεις απουσίες, αυτές των Γκοβού, Λέτο , Νίνη, στο χώρο του κέντρου, οι επιλογές Νιόπλια ήταν περιορισμένες. Ο «ντεφορμέ-κουρασμένος» Καραγκούνης, ο Χριστοδουλόπουλος με την πολύμηνη απουσία του λόγω τραυματισμού και ο Γκαρσία που προσωπικά δεν έχω καταλάβει ποια είναι η θέση του. Στον πάγκο καθόντουσαν οι Δημούτσος και Μαυρίας. Ακούγοντας αυτά τα ονόματα, η λογική απορία που μου έρχεται στο μυαλό, είναι το αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις το πρωτάθλημα.

Στην αντίπαλη πλευρά, μία ΑΕΚ που πολύ γρήγορα μάζεψε τα «κομμάτια» της, με τη σημαντική όπως φαίνεται συνεισφορά του Χιμένεθ. Επανερχόμενος σε αυτό που γράφω παραπάνω, ο «Δικέφαλος» έδειξε πάθος που θα ζήλευαν πολλές ομάδες της Σούπερ Λιγκ. Τελικά αυτό είναι το μυστικό για να κερδίζεις ντέρμπι. Με μονάδες, ποιοτικά κατώτερες από αυτές του Παναθηναϊκού, κατάφερε να παρουσιάσει ένα σύνολο αρκετά αξιόμαχο και ευπρεπέστατο μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Ήθελα να ακούσω τις δηλώσεις των προπονητών πριν γράψω το συγκεκριμένο κείμενο. Με τα λύπης μου άκουσα τον Νιόπλια, να αναφέρει ότι η ομάδα του μπήκε στο παιχνίδι τα τελευταία τριάντα λεπτά και ότι έκανε τρεις μόλις ευκαιρίες. Το πρόβλημα όμως είναι, το τι έκανε ο κόουτς τα προηγούμενα εξήντα λεπτά για να αλλάξει αυτήν την εικόνα.

Επειδή τα γραπτά μένουν, θα τολμήσω να γράψω ότι την ερχόμενη αγωνιστική, εάν ο Παναθηναϊκός χάσει από τον αιώνιο αντίπαλό του Ολυμπιακό, τότε θα έχει βγει εκτός μάχης τίτλου από πολύ νωρίς. Το χειρότερο είναι ότι ο κόσμος, αλλά και η διοίκηση έχουν αρχίσει να εμφανίζουν σημάδια απογοήτευσης και προβληματισμού και το ενδεχόμενο ήττας, ίσως να φέρει σημαντικές εξελίξεις στο «τριφύλλι». 

Ξεκίνημα με υποσχέσεις

Η διοίκηση της ΑΕΚ, μετά την απομάκρυνση του Ντούσαν Μπάγεβιτς από την τεχνική ηγεσία, δεν έψαχνε έναν... θαυματοποιό. Απλούστατα, αναζητούσε έναν άνθρωπο που θα έβαζε το ποδοσφαιρικό τμήμα ή για να το εκφράσουμε καλύτερα, το ΧΑΟΣ που άφησε πίσω του ο Σερβοέλληνας τεχνικός, σε μια σειρά.

Ο εκλεκτός του Αδαμίδη, όμως, μέσα σε 2,5 μόλις εβδομάδες, κατάφερε πολλά περισσότερα. Οι δύο νίκες απέναντι σε Άρη και Παναθηναϊκό αποτελούν τον καρπό των όσων πρόλαβε και έπραξε ο πρώην προπονητής της Σεβίλλης σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα.

Με κυρίαρχο όπλο την εξαιρετική του αντίληψη, όσον αφορά στις δυνατότητες του έμψυχου δυναμικού της ΑΕΚ, έφτασε πολύ γρήγορα σε σημείο να «στήνει» στον αγωνιστικό χώρο σαφώς πιο ορθολογικά την ομάδα του, σε σχέση με τον προκάτοχο του, ο οποίος μάλιστα ήταν αυτός που επέλεξε και ουσιαστικά συνέθεσε το ρόστερ!

Δεύτερο και ακόμα σημαντικότερο επίτευγμα του Χιμένεθ είναι η ολοφάνερη βελτίωση του κλίματος στα αποδυτήρια. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι ποδοσφαιριστές που θεωρούνταν «παιδιά» του Μπάγεβιτς έχουν εκφραστεί με τα καλύτερα λόγια για τον Ισπανό, αφήνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις και αιχμές για τη δουλειά του προπονητή της Ομόνοιας.

Πλέον, οι παίκτες της ΑΕΚ κάνει... «μπαμ» πως μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο με διαφορετική νοοτροπία. Παίζουν με περισσότερο ζήλο, παίζουν για τον προπονητή τους, παίζουν για τον εαυτό τους, μα πάνω απ' όλα -και εκεί είναι μεγαλύτερη διαφορά- μοιάζουν και νιώθουν μια ΟΜΑΔΑ.

Το αν θα καταφέρει τελικά ο Χιμένεθ να οδηγήσει την Ένωση στην κατάκτηση κάποιου τίτλου είναι προς το παρόν ένα ερώτημα, η απάντηση του οποίου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Το σημαντικό όμως είναι, πως η ΑΕΚ που μέχρι πριν λίγο καιρό έμοιαζε με... Τιτανικό, μοιάζει πλέον να έχει έναν «καπετάνιο» με περγαμηνές, με όρεξη και όραμα.

Η κλάση των Πειραιωτών και ο κάκιστος Παναθηναϊκός

Παρακολούθησα με ιδιαίτερη προσοχή το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Άρη, ενώ από τον αγώνα της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό, μπόρεσα να… κλέψω συνολικά 60 αγωνιστικά λεπτά, από τη στιγμή που ξεκίνησε μισή ώρα αργότερα από εκείνον του Φαλήρου.

Τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι απλά κι εύκολα. Οι Πειραιώτες είναι αυτή τη στιγμή μια κλάση πάνω από το «τριφύλλι», αποδίδοντας ποδόσφαιρο ποιότητας και εκπληκτικού θεάματος ανά διαστήματα, κάτι το οποίο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ειπωθεί για τον πρωταθλητή Ελλάδος.

Η αρμάδα του Βαλβέρδε έχει αγωνιστικό προσανατολισμό, ρυθμό, ταχύτητα, πολλές τελικές προσπάθειες, πίεση ψηλά και όρεξη-δίψα για τίτλους, ενώ οι «πράσινοι» παρουσιάζουν μια εικόνα… αποσύνθεσης. Αργοί, προβλέψιμοι, άνευροι, δίχως τις απαιτούμενες αλληλοκαλύψεις στην άμυνα (τα λάθη είναι αμέτρητα) και με έναν προπονητή γεμάτο άγχος, να φαίνεται χαμένος σε συστήματα και τακτικές που δεν αποδίδουν.

Απέναντι στη λειψή-άτυχη-παθιασμένη ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να χάσει εύκολα και άνετα με… κάτω τα χέρια. Ο Νιόπλιας το χρεώνεται αυτό, όπως χρεώνεται και πολλά ακόμα, αλλά ευθύνες τεράστιες έχουν και οι παίκτες-ηγέτες του συλλόγου, τους οποίους ακόμη αναζητούμε!

Το ντέρμπι του ΟΑΚΑ πλησιάζει πλέον και με τη διαφορά να έχει πάει στο +4 για τον Ολυμπιακό, η ψυχολογία τίθεται υπέρ των φιλοξενούμενων, που έχουν στα συν τους και το γεγονός ότι διαθέτουν βάθος πάγκου, εναλλακτικές λύσεις ικανές να βοηθήσουν δραστικά. Ότι κι αν γίνει το προσεχές Σάββατο, το φαβορί για τον τίτλο αυτή τη στιγμή είναι οι «ερυθρόλευκοι». Πρέπει να αλλάξουν πολλά για να γυρίσει η κατάσταση…

Υ.Γ. Χαίρεσαι να τον χαζεύεις τον Μιραλάς. Ταχύτατος, βρίσκεται παντού, αναστατώνει τις άμυνες και ξέρει καντάρια μπάλας! Χορταίνεις να τον βλέπεις. Παίκτης που πρέπει να μείνει στον Ολυμπιακό για πολλά χρόνια…

Οι «μάχες» στα χαφ θα κρίνουν το παιχνίδι του Φαλήρου

Ολυμπιακός και Άρης κοντράρονται το βράδυ της Κυριακής στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», σε ένα ματσάκι που πάντα γοητεύει το φίλαθλο κοινό, δημιουργώντας προσδοκίες για όμορφο θέαμα. Μπορεί η προϊστορία να είναι υπέρ των Πειραιωτών, όταν εκείνοι αγωνίζονται στην έδρα τους, ωστόσο τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία εκ μέρους τους δυσκολία, να επικρατήσουν άνετα της ομάδας από τη Θεσσαλονίκη, κάτι που ίσως συναντήσουν και απόψε οι «ερυθρόλευκοι», αν δεν μπουν δυνατά απέναντι στη σκληροτράχηλη ομάδα του Έκτορ Ραούλ Κούπερ.

Ο Αργεντινός κόουτς είναι… μανούλα στην τακτική και θα δυσκολέψει τον Βαλβέρδε, κλείνοντάς του πολλές κάθετες μπαλιές προς τον Μιραλάς και πιστεύω πως στο σημείο αυτό θα κριθούν αρκετά. Η τριάδα των Τόχα-Φατί-Μενδρινού, είναι ικανή να δημιουργήσει προβλήματα, έχοντας ως προτέρημα τη δύναμη, υστερεί όμως σε διάρκεια.

Απέναντί τους θα βρουν τους Ντουντού-Ιμπαγάσα-Φουστέρ, με τον τελευταίο να είναι υπερπολύτιμος σε ένα τέτοιο παιχνίδι, όπου η πίεση ψηλά θα αποδειχθεί καταλυτική. Σίγουρα το δυνατό κορμί του Ντουντού θα βοηθήσει και σε κάποιες φάσεις θα τον δούμε να παίζει και για τον… μικρόσωμο και ελαφρύ Ιμπαγάσα, αλλά αν η πίεση μεταφερθεί από τα πρώτα λεπτά στην εστία των φιλοξενούμενων (για να επιστρέψουμε στη χρησιμότητα του Φουστέρ), τα πράγματα θα γίνουν αυτομάτως απλά, αρκεί η φυσική κατάσταση να παρουσιαστεί για ακόμα μία φορά εξαιρετική, έτσι ώστε να υπάρξει η απαιτούμενη συνέπεια.

Οι γηπεδούχοι αν θέλουν να πάνε τον αγώνα στα μέτρα τους, πρέπει να ανέβουν από νωρίς, να μη δώσουν χώρους και να δημιουργούν συνεχώς καταστάσεις, ειδικά από τη στιγμή που απέναντί τους θα βρουν έναν Άρη πληγωμένο, που θα κάνει τα πάντα για την ισοπαλία. Το γεγονός ότι Πάντελιτς και Μήτρογλου είναι εκτός, συνιστά ένα μεγάλο μείον για τον Βαλβέρδε. Μένει να δούμε, αν ο Νέμεθ μπει, πόσο έτοιμος είναι ν' αρπάξει την ευκαιρία…

Στο χώρο του κέντρο θα παιχτούν πολλά και όποιος πάρει τις εκεί μάχες, θα καταφέρει να ανοίξει το παιχνίδι και στα πλάγια, έχοντας ακραίους επιθετικούς ικανούς για ζημιές. Δεδομένα ο Ολυμπιακός υπερτερεί σε ποιότητα, έχει τον κόσμο δίπλα του και είναι το μεγάλο φαβορί, μα όσο η ώρα θα περνά, τόσο η πίεση θα αυξάνεται για εκείνον, αν δεν πετυχαίνει κάποιο τέρμα. Τα υπόλοιπα, επί της οθόνης!

Καλή η εμπειρία, αλλά…

Παρωδία… ήταν η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό, όταν με ρώτησαν πως είδα τη Μίλαν εναντίον της Ρεάλ, στο μεσοβδόμαδο παιχνίδι για το Τσάμπιονς Λιγκ. Με δεδομένη την αδυναμία μου γι’ αυτή την ομάδα, μόνο συναισθήματα λύπης μπορώ να έχω ύστερα από την εμφάνιση αυτή.

Αν και ήξερα πάνω κάτω, φρέσκαρα τη μνήμη μου από το επίσημο σάιτ της Μίλαν, σε ότι αφορούσε τις ηλικίες των παικτών που αγωνίστηκαν. Εκεί διαπίστωσα ότι με εξαίρεση τον Πάτο, όλοι οι υπόλοιποι ήταν άνω των 29 ετών και συγκεκριμένα 6 παίκτες άνω των 32. Θα μου πείτε, μα καλά ρε μεγάλε, δεν τους έβλεπες που σερνόντουσαν; Και η απάντησή μου είναι ναι. Δυστυχώς ο χρόνος δεν κάνει εξαίρεση σε κανένα.

Μάταια προσπαθούσαν οι «ροσονέρι» να κυκλοφορήσουν την μπάλα, καθώς τα πόδια των μέσων ήταν τόσο βαριά που δεν μπορούσαν να κάνουν μία κίνηση να ξεμαρκαριστούν και να πάρουν τις ελεύθερες πάσες . Αποτέλεσμα αυτών, να κουβαλάνε την μπάλα και να τη χάνουν πολύ εύκολα από τους αντιπάλους τους.

Την ώρα που στη Βαρκελώνη διέκριναν τον αγωνιστικό κατήφορο του Ροναλντίνιο, βρήκαν το… τέλειο θύμα (Μπερλουσκόνι) και έβαλαν στα ταμεία τους ένα σεβαστό ποσό, αποβάλλοντας από πάνω τους έναν παίκτη που δεν είχε τη διάθεση να παίξει μπάλα.

Εν τω μεταξύ, ο Αλέγκρι δείχνει να έχει εμμονή με τον Νέστα. Έναν ποδοσφαιριστή που όλοι θαυμάσαμε την δεκαετία που έφυγε, όμως όπως λέμε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο δεν μπορεί να «στρίψει» πλέον. Τιάγκο Σίλβα και Παπασταθόπουλος δείχνουν ετοιμοπόλεμοι και απορώ πραγματικά γιατί δεν τους εμπιστεύεται.

Ο ρόλος του Γκατούζο δεν είναι να δημιουργεί αλλά να κόβει, Ζέεντορφ και Πίρλο όμως δεν δείχνουν να είναι σε καλή κατάσταση και εύκολα δημιουργείται η απορία πως στο καλό θα φτάσει η μπάλα στα σέντερ φορ. Όταν έρχεται τώρα και η κακή μέρα των Ιμπραΐμοβιτς και Πάτο, τι πιο λογικό από την τελικό σκορ (2-0) και μάλιστα με ιδιαίτερη ευκολία.

Στον αντίποδα φαίνεται ότι οι μεταγραφές που θα κάνουν αίσθηση, είναι αυτές των Κεντίρα και Τσάμπι Αλόνσο. Μεταγραφές που πέρασαν στα ψιλά και δεν έκαναν το «μπαμ» των Κακά – Ρονάλντο. Τελικά όμως μήπως αυτές οι μεταγραφές φέρνουν τους τίτλους;

Σε μία εποχή που οι αλλαγές Πλατινί στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο αρχίζουν σιγά σιγά να εφαρμόζονται, θα ήταν φρόνιμο στο Μιλάνο να δώσουν περισσότερο έμφαση στις ακαδημίες τους. Μήπως θα έπρεπε να υπάρξει ένα προσεκτικότερο σκάουτινγκ, όπου θα ανακαλύπτονται νέα άγνωστα παιδιά με ταλέντο; Η Μπαρτσελόνα που κατά γενική ομολογία είναι αυτή την στιγμή η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, διαθέτει 8 με 9 παίκτες στη βασική της 11αδα από τη Λα Μασία.  Θα ήταν φρόνιμο οι ιθύνοντες των Μιλανέζων να παραδειγματιστούν...

Μένει μέχρι να… φύγει ο Ρούνι

Τελικά ανατροπή! Ο Άγγλος επιθετικός, Γουέιν Ρούνι, ανανέωσε το συμβόλαιό του με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σε μία κίνηση που ξάφνιασε το μεγαλύτερο ποσοστό του ποδοσφαιρικού πλανήτη, η οποία ωστόσο, ίσως κρύβει αρκετά από πίσω της.

Προσωπικά θεωρώ πως στην υπόθεση κάτι… βρωμάει, με την έννοια ότι όλα έγιναν τόσο μα τόσο εύκολα. Τόσο εύκολα ο Σερ Άλεξ συγχώρεσε, τόσο απλά και γρήγορα ο κακομαθημένος ποδοσφαιριστής συμφώνησε να παραμείνει και τόσο άνετα έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στην ιστορία του συλλόγου! Πιστεύω ότι η ανανέωση είναι ένα τρικ, για να πουληθεί ο δυναμικός άσος σε καλή τιμή το χειμώνα ή το καλοκαίρι του 2011, έχοντας αγώνες στα πόδια του και όχι όντας μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους…

Αν συνέχιζε την προηγούμενη στάση του, θα έβλαπτε τον εαυτό του, καθώς η αγωνιστική του απραξία θα ήταν τέτοια, που θα κόστιζε μήνες φυσικής κατάστασης (άρα η τιμή του θα έπεφτε), ενώ τώρα κερδισμένοι θα βγουν και οι δύο σε περίπτωση πώλησης, ειδικά αν ο Ρούνι πάρει μπρος και τα… σκάσουν οι επίδοξοι μνηστήρες.

Για να μη συμβούν όλα όσα σκέφτομαι τούτη την ώρα, πρέπει πέρα από πολλά άλλα, να «ζεσταθούν» εκ νέου και για τα καλά οι σχέσεις οπαδών-ποδοσφαιριστή, οι οποίες βρίσκονται σε τεντωμένο σχοινί κι ας παρέμεινε ο 25χρονος φορ. Δεν ξεχνά εύκολα ένας φανατικός οπαδός, τους οικονομικούς εκβιασμούς και τα τσαλιμάκια, ενώ δεδομένα ξενερώνει, όταν μπαίνουν στη μέση πολλά χρήματα και ακριβοπληρωμένοι σούπερ σταρ, που εξετάζουν το μέλλον τους με μοναδικό αυτοσκοπό τις λίρες, βάζοντας στην άκρη το συναίσθημα και την αγάπη τους για το σύλλογο…

Οι ηγέτες ξεχωρίζουν και φέρνουν πρωταθλήματα

Στην πρόσφατη συνέντευξή του, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος του Ολυμπιακού, τόνισε με στόμφο, πως θα μπορούσε να γίνει άνετα σε λίγα χρόνια ο νέος ηγέτης της ομάδας, παρουσιάζοντας το πρόσωπο που θα επιθυμούσε να δει κάθε φίλος του συλλόγου.

Τέτοιο είναι το στυλ του 25χρονου άσου και στους αγωνιστικούς χώρους, εκεί όπου οι εμφανίσεις του τα τρία χρόνια που αγωνίζεται με τους Πειραιώτες, φανερώνουν έναν παίκτη δυναμικό, με ικανότητες να ηγηθεί της αμυντικής γραμμής, έχοντας μάθει βεβαίως πολλά δίπλα στον Όλοφ Μέλμπεργκ (μία μεταγραφή με πολλαπλά κέρδη). Το μέλλον του ανήκει, έχει φιλοδοξίες, βρίσκεται σε ομάδα πρωταθλητισμού και δείχνει με τον τσαμπουκά του, πως είναι έτοιμος ψυχολογικά να ανέβει το… βουνό, όταν αποχωρήσει ο Σουηδός μέντοράς του.

Ο Ολυμπιακός οφείλει να σταθεί δίπλα στον Έλληνα ποδοσφαιριστή και να δώσει ευκαιρίες, από τη στιγμή που διαθέτει καλό υλικό, τόσο στην πρώτη ομάδα με τους… γνωστούς διεθνείς (αν και λίγοι), όσο και στις ακαδημίες, εκεί όπου γίνεται σωστή δουλειά, η οποία εποπτεύεται από τον ιδιοκτήτη κ. Μαρινάκη, μέγα λάτρη των πιτσιρικάδων.

Επειδή ωστόσο, το άρθρο έχει να κάνει, όχι μόνο με καλούς ποδοσφαιριστές, αλλά και με άσους οι οποίοι διαθέτουν ηγετικά χαρίσματα, θα σταθώ πέρα από τον Αβραάμ και στον Βασίλη Τοροσίδη, για να σημειώσω ότι η άμυνα των «ερυθρόλευκων», έχει την τύχη να διαθέτει δύο ελληνόπουλα που μας έχουν αποδείξει και με το παραπάνω τις δυνατότητές του και μπορούν να σηκώσουν το… βάρος της φανέλας στα δύσκολα. Γι’ αυτό κρίνεται πέρα για πέρα σωστή, η θέληση της διοίκησης να επεκτείνει από τώρα το συμβόλαιο του «Τόρο» μέχρι το 2015.

Στους... υπόλοιπους, Κώστας Μήτρογλου, Γιάννης Παπαδόπουλος και Γιάννης Φετφατζίδης, είναι οι τρεις που ξεχωρίζουν, από τους Έλληνες που καθημερινά παλεύουν για μια θέση στην ενδεκάδα. Ο πρώτος φαίνεται εξαιρετικά στάσιμος, δίχως να έχει ωριμάσει ούτε μια σταλιά εδώ και χρόνια και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί έχει χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τον μονιμοποιήσουν σε μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός. Ο «Παπ» ακόμα δεν έχει καταλάβει-μάθει (;) τι θέση παίζει, ενώ ο πιτσιρικάς ευτυχώς μπήκε και «βγάζει μάτια», αποδεικνύοντας πως αν δώσεις ευκαιρίες στα νιάτα, εκείνα τις αρπάζουν, αρκεί να έχουν μεστωμένα μυαλά…

Νέα εποχή

Αν και αρκετά καθυστερημένα, δε θα μπορούσα να περάσω ασχολίαστο το παιχνίδι Ολυμπιακός-Ρεάλ Μαδρίτης, που έγινε τη Δευτέρα στο ΣΕΦ για την πρώτη αγωνιστική της Euroleague του μπάσκετ.

Δεύτερο επίσημο παιχνίδι των Kυπελλούχων, αλλά πιο σοβαρό αυτή τη φορά, καθώς ο αγώνας του κυπέλλου με αντίπαλο τον Πανελλήνιο, λόγω της χαμηλής δυναμικότητας του αντιπάλου, δεν ενδεικνυόταν για συμπεράσματα. Σίγουρα ούτε τώρα μπορούμε να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα, μπορούμε όμως να επισημάνουμε ορισμένα χαρακτηριστικά του φετινού νέου Ολυμπιακού.

Με το πρόσωπο του φετινού μεταγραφικού καλοκαιριού, Βασίλη Σπανούλη, στην σύνθεσή του, ο Ολυμπιακός έδειξε να βρίσκει τον ηγέτη στην περιφέρεια, που τόσο πολύ του έλειψε τα προηγούμενα χρόνια. Συγκεκριμένα ο V-Span πέτυχε 16 πόντους και μοίρασε 7 ασίστ. Σε πολύ καλή απόδοση και ο Τεόντοσιτς (15 πόντους, 7 ασίστ). Οι υπόλοιποι περιφερειακοί Παπαλουκάς και Γκόρντον κινήθηκαν σε ρηχά νερά. Ο αρχηγός των «ερυθρολεύκων» συνέχισε από πέρσι τις άσχημες εμφανίσεις και πλέον το μόνο που σώζει την εικόνα του, είναι οι καίριες αντιδράσεις του σε κρίσιμα σημεία του αγώνα κυρίως λόγω της εμπειρίας του. 

Κορυφαίος όλων ο Γιάννης Μπουρούσης ο οποίος σημείωσε 16 πόντους, μάζεψε 7 ριμπάουντ μοίρασε 3 έτοιμα καλάθια και είχε 2 κοψίματα. Άξιος συμπαραστάτης του ο Νεστέροβιτς και σε αυτό τον τομέα οι «ερυθρόλευκοι» φαίνεται να βρίσκουν έναν αξιόπιστο ψηλό, ώστε να παίρνει ανάσες ο Μπουρούσης. Θυμίζω ότι την προηγούμενη σεζόν ο Βούισιτς δεν μπορούσε να παίξει άμυνα και ο Σχορτσιανίτης κουραζόταν γρήγορα. Πέρα του Μαυροκεφαλίδη που δείχνει να αναγεννιέται φέτος υπό τις οδηγίες του Ντούντα, οι υπόλοιποι πλαισίωσαν την δωδεκάδα και βοήθησαν αρκετά χωρίς όμως να εμφανίσουν κάτι το ιδιαίτερο.

Στα του παιχνιδιού τώρα, αυτό το οποίο ήταν οφθαλμοφανές ήταν το γεγονός ότι πλέον υπάρχει εμπιστοσύνη στον πάγκο. Η ομάδα ακόμα και όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ δεν τα έχασε και τα τάιμ άουτ που πήρε ο Ίβκοβιτς συνετέλεσαν σε αυτό, αφού ανέκοπταν σωστά τον ρυθμό των Ισπανών. Ο Μεσίνα προσπάθησε να βραχυκυκλώσει τον Ολυμπιακό με άμυνα ζώνης, όμως η αντίδραση της ελληνικής ομάδας ήταν σωστή και με μακρινά σουτ των Τεόντοσιτς και Κέσελι δεν ευδοκίμησε αυτή η προσπάθεια. Αμυντικά σε ελάχιστες περιπτώσεις εκτέθηκαν οι Πειραιώτες, αλλά σε αυτό βοήθησαν και οι Μαδριλένοι το παιχνίδι των οποίων ήταν εύκολο να διαβάσει κανείς, με την εμμονή τους να περνάει κάθε επίθεση από τα χέρια του Τόμιτς. Ο Κροάτης, αν και τα κατάφερε μέχρι ενός σημείου, στη συνέχεια κλείστηκε και υπέπεσε σε πολλές άστοχες ενέργειες. Με το ξέσπασμα του Ολυμπιακού στο 4^ο δεκάλεπτο το παιχνίδι πήρε διαδικαστικό χαρακτήρα, με τη διαφορά να εκτινάσσεται στους 16 πόντους και το φωτεινό πίνακας του ΣΕΦ να δείχνει το τελικό 82-66.

Τα πρώτα δείγματα του νέου Ολυμπιακού ήταν κάτι παραπάνω από θετικά. Η διάρκεια είναι αυτή που θα πιστοποιήσει το αν οι ερυθρόλευκοι γύρισαν σελίδα και είναι έτοιμοι να κατακτήσουν το πρωτάθλημα. Όσο υπάρχει Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό, το φαβορί είναι οι «πράσινοι»…

Όταν εσύ πήγαινες, εγώ ερχόμουνα… για δεύτερη φορά

Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 οι μικροί σίφουνες από την Ιταλία, που άκουγαν στο όνομα Fiat Punto GT άρχισαν να οργώνουν τους δρόμους της χώρας μας και να «διδάσκουν» σε πολλούς αλαζόνες πως το μέγεθος δεν είναι το παν, κανείς δε φανταζόταν την έκταση που θα έπαιρνε αυτό το «κίνημα» μείωσης του κυβισμού. Δέκα χρόνια μετά το group VAG μας παρουσίασε μοτέρ χαμηλού κυβισμού με τουρμπίνες, κομπρέσσορες, μυστικά ξόρκια και ματζούνια με σκοπό να βγάλει ιπποδύναμη από μικρό κυβισμό. Και τα κατάφερε περίφημα. Και το κίνημα που είχε ξεχαστεί έλαβε όνομα: downsizing. Όμως ο πονηρός Ιταλός είναι εδώ και αποφάσισε να φτάσει στα άκρα....

Φέτος, λοιπόν, καλωσορίζουμε ένα νέο κινητήρα από τη Fiat που μας δημιουργεί μία και μόνη απορία: που θα φτάσουν οι άνθρωποι; 900cc με υπετροφοδότηση turbo και απόδοση 105 ίππους. Ναι, μην ξαναδιαβάζεις την προηγούμενη σειρά. Καλά διάβασες. Ένα χιλιαράκι που πάει σαν δυνατό χιλιοτετρακοσάρι, αλλά δεν καίει ανάλογα και το σημαντικότερο, δε φορολογείται ανάλογα. Με τεχνολογία Multiair, δύο μόνο κυλίνδρους και μεγάλες δόσεις φαντασίας και μηχανολογικής μαγκιάς το ιταλικό εργοστάσιο παραδίδει μαθήματα προηγμένης τεχνολογίας στους αντιπαθείς Γερμανούς. (Ακούς κυρία Μέρκελ;) Για να μην αναλωθούμε σε τεχνικές –και μεταξύ μας ψιλοβαρετές- λεπτομέρειες, οι μηχανικοί κατήργησαν τους εκκεντροφόρους εισαγωγής, έκαναν και ένα σωρό άλλες αλχημείες και έφτασαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Το μοτέρ θα εφοδιάζει αρχικά το Fiat 500 και στη συνέχεια θα το δούμε στο Panda και ίσως και στο Punto Evo. Οι επιδόσεις του θα είναι αξιοπρεπέστατες για τα ελαφριά και compact αμαξώματα του groupo Fiat και το βάρος του με βία θα φτάνει τα 80 κιλά. Με ροπή από χαμηλά και λειτουργία πιο ομαλή και από τα μαγικά χαλιά T-jet της προηγούμενης γενιάς θα σβήσει κάθε αμφιβολία περί επάρκειας του λιλιπούτειου κινητήρα. Προφανώς δε θα «ξυρίζει» σαν την καλοτροχισμένη φαλτσέτα του κουρέα της Σεβίλλης, αλλά σκέψου τη φρίκη στο πρόσωπο του greek kamaki των φαναριών, όταν η κοπελίτσα δίπλα του με το ταπεινό 500αράκι ξεκινήσει τουρμπισμένη μόλις ανάψει πράσινο...

Και ας έρθουμε λίγο στο πονεμένο θέμα των ημερών, το οικονομικό. Τι θα καίει ρε μάστορα; ΤΙΠΟΤΑ. Μastoras speaking. Χαμηλά τεσσάρια για μέση κατανάλωση δεν ακούγονται και άσχημα. Και από τέλη κυκλοφορίας μια απ΄τα ίδια... 110 ευρώ με τα δεδομένα του 2011, αλλά εδώ το χέρι μου στη φωτιά δε θα το βάλω γιατί οι καιροί είναι πονηροί, το ΔΝΤ έχει ορέξεις και ο κύριος Παπακωνσταντίνου μου μοιάζει με σύζυγο που έχει φάει παντόφλα. Δε φέρνει και πολλές αντιρρήσεις. Από εκπομπές CO2 το αυτοκίνητο θα είναι η χαρά της Greenpeace, με επίπεδα κοντα στα 80γραμ./χλμ. Οπότε και με αυτό τον τρόπο υπολογισμού των τελών, τα πράγματα προδιαγράφονται αισιόδοξα... Από τις τελευταίες πληροφορίες που διαρρέουν, οι μηχανικοί επιλύουν τα τελευταία θέματα αξιοπιστίας που είχαν ανακύψει σε σχέση με τη λειτουργία του turbo( ατμοσφαιρική έκδοση του ίδιου μοτέρ ήδη κυκλοφορεί στο 500άρι, αλλά εμείς είμαστε γρήγοροι και ασχολούμαστε μόνο με τα μαγικά σαλιγκάρια) και όλα δείχνουν πως η γραμμή παραγωγής είναι απελπιστικά κοντά.

  

Ιταλικό και αξιοπιστία είναι σχέση μίσους και πάθους θα μου πεις, αλλά για την ψυχή των αυτοκινήτων απο τη γείτονα χώρα ουδείς αμφιβάλει. Η γνώμη μου ως γνήσιου ιταλόφιλου(από Fiat σε Αlfa Romeo το πάω συνέχεια) μπορεί να μην είναι και πολύ αντικειμενική, αλλά...κανείς δεν είναι τέλειος. Οι επιλογές είναι πολλές και τα κριτήρια διαφορετικά. Η πρόταση αυτή ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και μόνο ο χρόνος θα δείξει πόσο πετυχημένη θα είναι.

«Προπονητοφαγία» στο ζενίθ

Διανύσαμε μόλις την έκτη αγωνιστική της Super League και ήδη συμπληρώσαμε αισίως τις έξι απομακρύνσεις προπονητών, συμπεριλαμβανομένου της πιο πρόσφατης, αυτή του Δερμιτζάκη από τον ΠΑΟΚ.

Στο Δικέφαλο του Βορρά μάλιστα, είναι η δεύτερη για τη φετινή σεζόν, καθώς από το στάδιο της προετοιμασίας είχε αποχωρήσει ο Μάριο Μπερέτα. Μια προσωπική επιλογή του Ζήση Βρύζα, που οι κακές γλώσσες λένε ότι ήταν και ο λόγος της ολικής ρήξης των σχέσεων του, με τον Θοδωρή Ζαγοράκη. Τότε ο ισχυρός άνδρας των Θεσσαλονικιών είχε επιληφθεί προσωπικά το θέμα και ανέθεσε την τεχνική ηγεσία στον Παύλο Δερμιτζάκη. Μία απόφαση που από τα αποτελέσματα φάνηκε ότι τελικά δεν του βγήκε.

Γεγονός είναι, ότι ύστερα από την πολύ καλή περσινή πορεία του ΠΑΟΚ, που συνοδεύτηκε με την έξοδο της ομάδας στα προκριματικά του Champions League, οι προσδοκίες των οπαδών αυξήθηκαν κατά πολύ, πόσο μάλλον όταν η ομάδα τους απέχει πολλά χρόνια από τους τίτλους. Σωστά πράττοντας μετά την αποχώρηση Σάντος, η διοίκηση έψαξε και βρήκε έναν προπονητή αναγνωρισμένης αξίας, που το όνομα και η πορεία του δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν αμελητέα.

Με τον Άγιαξ προ των πυλών, τα ατυχή αποτελέσματα από τα φιλικά της προετοιμασίας και την γκρίνια των παικτών, ο Ζαγοράκης πήγε να προλάβει τα χειρότερα. Με το να παραδίδεις όμως την ομάδα σε προπονητή που δεν έχει δοκιμαστεί ξανά σε υψηλό επίπεδο, κάνεις το μέσο φίλαθλο να σε αντιμετωπίσει με σκεπτικισμό. Το αποτέλεσμα το είδαμε όλοι, με τη διοίκηση να ψάχνει εκ νέου για τεχνικό, που θα μπορέσει να βάλει σε μια σειρά τα αποδυτήρια. Τα ονόματα που ακούγονται και θα ακουστούν πολλά, ας περιμένουμε όμως καλύτερα να δούμε και εδώ είμαστε να σχολιάσουμε.

Το έρεισμα για να γράψω αυτό το άρθρο, το πήρα από την ηχηρή νίκη της ΑΕΚ επί του Άρη με 0-4 μέσα στο Κλεάνθης Βικελίδης υπό τις οδηγίες του νέου της προπονητή Μανόλο Χιμένεθ. Ο Ισπανός μέσα σε λιγότερο από δύο εβδομάδες μπόρεσε και μάζεψε τα κομμάτια της ομάδας του και παρουσίασε ένα αξιόλογο σύνολο (σ.σ. βοήθησε λίγο βέβαια και ο… Κούπερ σε αυτό). Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα ότι η ΑΕΚ θα μπορούσε να βρει ισάξιο προπονητή του Μπάγεβιτς τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για συμπεράσματα, τα πρώτα όμως δείγματα γραφής είναι κάτι παραπάνω από θετικά.

Στο βορρά είχαμε και άλλες δύο αποχωρήσεις από πολύ νωρίς. Αυτή του Κεχαγιά που αντικαταστάθηκε από τον Παράσχο στον πάγκο της Ξάνθης και του Μπουμπένκο που τη θέση του πήρε ο Ουζουνίδης στον Ηρακλή. Στην δεύτερη περίπτωση μάλιστα, με τις προκλητικές δηλώσεις του κατά της διοίκησης, στην ουσία ο Σλοβάκος τεχνικός έθεσε εαυτόν εκτός ομάδας. Ο Γηραιός κινήθηκε άμεσα και τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα δείχνουν να δικαιώνουν την επιλογή Ουζουνίδη.

Τέλος ο Ολυμπιακός. Ξεκίνησε με τον Λίνεν στο τιμόνι του και το ιδιοκτησιακό καθεστώς σε τεντωμένο σκοινί. Ο πρόωρος αποκλεισμός από την αδύναμη Μακάμπι και η αγορά της ΠΑΕ από τον Μαρινάκη, έφεραν τον Βαλβέρδε στο λιμάνι, έναν προπονητή που γούσταρε πολύ ο νέος ιδιοκτήτης των Πειραιωτών και το φανέρωνε σε κάθε του κίνηση.

Σε γενικές γραμμές θεωρώ λανθασμένο το γεγονός, να μην ολοκληρώνει ο προπονητής στην εκάστοτε ομάδα τη σεζόν. Το πιο σωστό είναι να γίνεται η αποτίμηση στο τέλος. Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όμως το φαινόμενο της απομάκρυνσης προπονητών στην Ελλάδα έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Ένα πράγμα που απολαμβάνω στο φετινό πρωτάθλημα είναι να βλέπω στους πάγκους των ελληνικών ομάδων ονόματα όπως αυτά των Κούπερ, Χιμένεθ, Βαλβέρδε. Με αυτούς τους ρυθμούς όμως που αλλάζουμε προπονητές θα έρθει αργά ή γρήγορα η εποχή, που οι ξένοι προπονητές δεν θα μας προτιμούν και για να τους πείσουμε θα χρειαζόμαστε ένα «σκασμό» χρήματα. Χαιρετώ την κίνηση Πατέρα να στηρίξει τον Νιόπλια, άσχετα αν πιστεύω ότι αυτός ο προπονητής δεν αξίζει να κάθεται στον πάγκο των πρασίνων. Για να προλάβω κάποιους πονηρά σκεπτόμενους, αυτό που λέω δεν καταδεικνύει ότι είμαι κατά των Ελλήνων τεχνικών. Το αντίθετο μάλιστα. Φρονιμότερο θα ήταν οι επιλογές των διοικούντων να είναι πιο σωστές εξαρχής. Για αυτό άλλωστε βρίσκονται σε αυτή την θέση.    

Μια άλλη ΑΕΚ με τη... συνδρομή του Κούπερ

Μιλώντας το μεσημέρι του Σαββάτου στους Θρακομακεδόνες, ο Μανόλο Χιμένεθ ξεκαθάρισε στους εκπροσώπους των ΜΜΕ πως δεν έχει μαγικό ραβδάκι. Όπως αποδείχθηκε στον αγωνιστικό χώρο του «Κλεάνθης Βικελίδης», ο Ισπανός δεν στηρίζει τίποτα στα... μάγια, αλλά προτιμά να ακολουθήσει την κοινή ποδοσφαιρική λογική.

Τι έκανε, λοιπόν, ο τεχνικός της ΑΕΚ και κατάφερε να μεταμορφώσει το... τέρας σε «πεντάμορφη»; Αρχικά, διαπίστωσε πως η ομάδα του στην ανασταλτική λειτουργία αντιμετωπίζει πρόβλημα, το οποίο πηγάζει από την έλλειψη ποδοσφαιριστών που μπορούν να καλύψουν χώρους στο κέντρο. Έτσι, αποφάσισε να τροποποιήσει την διάταξη, μετατρέποντας το 4-2-3-1 σε 4-3-3...

Ντιόπ, Καφές και Μάκος συνέθεσαν την τριάδα των αμυντικών μέσων, με τον Σενεγαλέζο να παίρνει θέση μπροστά από τα στόπερ. Με αυτό τον τρόπο, ο Χιμένεθ κατάφερε μέσω της ποσότητας να κρύψει αποτελεσματικά την φανερή έλλειψη ποιότητας του ρόστερ της ΑΕΚ στη μεσαία γραμμή.

Πέραν του ότι οι χώροι που καλούνταν να καλύψουν οι τρεις ποδοσφαιριστές ήταν σαφώς λιγότεροι, με δεδομένο ότι μιλάμε πλέον για τριάδα και όχι για δίδυμο, μεγάλο ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι με την συγκεκριμένη τακτική, αρκετοί ποδοσφαιριστές που προβλημάτιζαν έντονα στην προ-Χιμένεθ εποχή (π.χ. Μάκος, Λαγός), έμοιαζαν να έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στα πόδια τους.

Η καλή εικόνα της ΑΕΚ, βοηθήθηκε σε μεγάλο βαθμό και από τις επιλογές του Κούπερ. Ο τεχνικός του Άρη δείχνει να έχει μια ανεξήγητη εμμονή με το κλασσικό 4-4-2, πράγμα που έχει κοστίσει επανειλημμένα στον ίδιο και την ομάδα του. Ένα σύστημα που έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία ναι μεν μπορούν να φανούν χρήσιμα σε παιχνίδια με αντιπάλους χαμηλότερης δυναμικότητας, ωστόσο στα ντέρμπι που συνήθως κρίνονται στις μάχες του άξονα, εμφανίζει και αρκετές αδυναμίες.

Γνωρίζοντας πως δεν θα έχει στη διάθεση του τους βασικότατους Πρίττα και Ναφτί, ο Κούπερ όφειλε να βρει ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα έδινε την απαιτούμενη σκληράδα στο κέντρο του. Αντ' αυτού ο Αργεντίνος επέμεινε στη χρησιμοποίηση δύο μόνο αμυντικών μέσων, με το δίδυμο Τόχα και Φατί να αποδεικνύεται πολύ... soft για ένα τέτοιο ματς.

Τα μόλις 10 φάουλ που έκανε συνολικά ο Άρης στο παιχνίδι, αλλά και η κατοχή της μπάλας που ήταν συντριπτικά υπέρ των φιλοξενουμένων, είναι δύο στατιστικά που επιβεβαιώνουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο την δυσλειτουργία των Θεσσαλονικέων στο νευραλγικό χώρο της μεσαίας γραμμής, η οποία αποτέλεσε και τη βασική αιτία της συντριβής...

Άνοιξε... λογαριασμό

Για ακόμα ένα παιχνίδι του Ολυμπιακού, ο μικρός Φετφατζίδης ήταν ένας εκ των κορυφαίων του αγωνιστικού χώρου, με αντίπαλο την Ξάνθη στα Πηγάδια. Αποκορύφωμα της εμφάνισης αυτής και το πρώτο γκολ του πιτσιρικά, με τη φανέλα των «ερυθρολεύκων» (με τους άνδρες) και όπως φαίνεται θα ακολουθήσουν κι άλλα.

Άνοιξε λογαριασμό με τα γκολ λοιπόν ο «Φέτφα», αλλά μαζί με αυτόν και οι συμπαίκτες του, αφού τα τρία γκολ της επίθεσης, στα τρία τελευταία παιχνίδια είναι μια ωραία σύμπτωση. Θυμίζω 3-0 με τον Αστέρα Τρίπολης, 3-1 με τον Ολυμπιακό Βόλου, 3-0 με την Ξάνθη.

Πριν αρχίσει ο αγώνας με ιδιαίτερη προσοχή παρατήρησα τις αποστολές των δύο ομάδων. Στον πάγκο του Ολυμπιακού ήταν ένας και ένας. Νικοπολίδης, Μοδέστο, Χολέμπας, Φετφατζίδης, Νέμεθ, Γ.Παπαδόπουλος, Πάντελιτς. Ποιόν να αφήσεις έξω και ποιόν να βάλεις; Μοναδική ίσως εξαίρεση ο Χολέμπας, όμως αν και δείχνει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε τόσο υψηλό επίπεδο, δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για αδιαφορία, καθώς το παιδί προσπαθεί και το παλεύει, όποτε παίρνει την ευκαιρία από τον προπονητή του.

Τον αγώνα τον παρακολούθησα με τον κολλητό μου φίλο και σε μία ανταλλαγή απόψεων που είχαμε, μου διατύπωσε την γνώμη του, ότι δηλαδή καλύτερα ο Βαλβέρδε να μην ξέρει ποιόν να πρωτοβάλει, αφού έχει πολλές εναλλακτικές λύσεις κι ας μείνουν κάποιοι παίκτες παραπονεμένοι, παρά να ψάχνει λύσεις ανάγκης και να μην μπορεί να παροπλίσει μια αξιόμαχη ενδεκάδα. Αυτή την γνώμη ασπάζομαι και εγώ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις λύσεις που έμειναν εκτός αποστολής, όπως ο τραυματισμένος Ουρτάδο, ο Ζαιρί και ο Μήτρογλου, που όπως έδειξαν (οι δύο τελευταίοι από πέρσι) μπορούν να βοηθήσουν τον Ολυμπιακό. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και οι δανεικοί (Κατσικογιάννης, Σοϊλέδης κλπ), που από το στάδιο της προετοιμασίας πραγματοποίησαν πολύ καλές εμφανίσεις, με αποτέλεσμα να αποτελούν και αυτοί εγγύηση για το μέλλον.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, ο Ισπανός προπονητής του Ολυμπιακού επιφύλασσε μία έκπληξη αφήνοντας στον πάγκο τον Νικοπολίδη του οποίου την θέση πήρε κάτω από τα δοκάρια ο Πάρντο. Σε γενικές γραμμές ήταν θετικότατος στις επεμβάσεις του, έχοντας γρήγορες αντιδράσεις και σωστές τοποθετήσεις. Μοναδικό μελανό σημείο το δυνατό σουτ έξω από την περιοχή από τον Κατόνγκο και η ασταθής απόκρουση (έβαλε λάθος τα χέρια του) από τον Ισπανό γκολκίπερ, ο οποίος όμως στάθηκε τυχερός καθώς η μπάλα χτύπησε στο δοκάρι. Από τους παίκτες των «ερυθρολεύκων», ίσως να υστέρησε λίγο ο Ιμπαγάσα κυρίως στο 1^ο ημίχρονο. Βέβαια τα προβληματάκια τους, τα είχαν όλοι οι «τεχνίτες», αφού το γήπεδο ήταν αρκετά βρεγμένο και δεν ήταν εύκολος ο έλεγχος της μπάλας. Ωστόσο όσο περνούσε η ώρα και το γήπεδο στέγνωνε, βλέπαμε καλύτερο ποδόσφαιρο. Ο Μιραλάς δείχνει ότι δεν είναι εύκολο να βγει από την ενδεκάδα. Ήταν μέσα σε όλες τις φάσεις αποτελούσε μία μόνιμη απειλή, έκανε μερικές πολύ όμορφες ενέργειες και το μοναδικό που του έλειπε ήταν το γκολ, το οποίο τελικά δεν ήρθε.

Στην αντίπερα όχθη, οι Ξανθιώτες είχαν σε καλή μέρα τους Πόι και Μπόατενγκ. Ταλαιπώρησαν αρκετά το αμυντικό δίδυμο του Ολυμπιακού. Είχαν την ατυχία όμως να πέσουν στον πολύ καλό Μέλμπεργκ που είχε κέφια. Από τη στιγμή που δεν μπόρεσαν να ισοφαρίσουν με το δοκάρι του Κατόνγκο, ήρθε και η άμεση αντίδραση του Ολυμπιακού με το δεύτερο τέρμα και το παιχνίδι κάπου εκεί χάθηκε. Σε συνδυασμό μάλιστα με τους τραυματισμούς αυτών των δύο παικτών όταν ο Παράσχος είχε ολοκληρώσει τις αλλαγές του, το 3-0 μάλλον φυσιολογικό ακούγεται.

Η διαιτησία του Σπάθα ήταν πολύ καλή, δεν είχε να αντιμετωπίσει βέβαια και τη δύσκολη φάση. Αξίζουν να σημειωθούν δύο γεγονότα. Το πρώτο είναι η άρνηση του Τοροσίδη να πανηγυρίσει το γκολ που πέτυχε απέναντι στην ομάδα που τον ανέδειξε, όπου τελικά δέχθηκε και το χειροκρότημα από την εξέδρα. Την ίδια αντίδραση των φιλάθλων δέχθηκε και ο Φετφατζίδης όταν και αυτός με την σειρά του σημείωσε το τρίτο τέρμα της ομάδας του, αναγνωρίζοντας και σε αυτόν το ταλέντο που διαθέτει. Λέτε να αλλάζουν τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Ο χρόνος θα δείξει…

Άνοιξε ο λογαριασμός λοιπόν, και αυτή την στιγμή ο Ολυμπιακός δείχνει να παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Σίγουρα είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα και όπως λέει ο σοφός λαός μας «στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό» όταν και θα γίνει η αποτίμηση της χρονιάς και θα αξιολογηθεί το κατά πόσο η ομάδα πέτυχε τους στόχους της. Τα σημάδια όμως αν μη τι άλλο είναι θετικά.

Υ.Γ.: Για το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ δεν έχω άποψη αφού δεν είδα το παιχνίδι. Αφήνω το σχολιασμό στους συναδέλφους μου. Είναι λυπηρό όμως τέτοια παιχνίδια να διεξάγονται χωρίς κόσμο. Αυτά για να βάλουν μυαλό κάποιοι ανεγκέφαλοι.   

Περιμένοντας την «ανάσταση» του Ρόμενταλ

Ο Δανός μεσοεπιθετικός του Ολυμπιακού, Ντένις Ρόμενταλ, παρουσίασε σε ακόμα ένα παιχνίδι των Πειραιωτών, το κακό του αγωνιστικό πρόσωπο και μας κάνει να αναρωτηθούμε, αν η συγκεκριμένη μεταγραφή μπορεί να εξελιχθεί σε… φιάσκο.

Απέναντι στην Ξάνθη ήταν απογοητευτικός, δεν μπορούσε καν να δώσει μία σωστή πάσα στο μισό μέτρο, κούρσες έκανε ελάχιστες, ενώ στο τέλος του ημιχρόνου πραγματοποίησε ένα λάθος, το οποίο παραλίγο να στοιχίσει στην ομάδα του την ισοφάριση! Στιγμές που σε κάνουν να απορείς και να θέτεις στον εαυτό σου ερωτήματα, σχετικά με το κατά πόσο ο 32χρονος άσος, μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του Ερνέστο Βαλβέρδε.

Ναι μεν προέρχεται από προετοιμασία και αγώνες Μουντιάλ, ωστόσο, όφειλε να έχει φανερώσει στον αγωνιστικό χώρο κάποια πράγματα παραπάνω, ο ταχύτατος ακραίος χαφ. Εκτός αν βλέπει την Ελλάδα ως έναν προορισμό τελευταίων ενσήμων, πράγμα σπάνιο για Σκανδιναβούς, που έχουν αποδείξει (σε γενικές γραμμές) ότι τιμούν και με το παραπάνω τα συμβόλαιά τους.

Μάλιστα, όσο ο νεαρός και εκπληκτικά γρήγορα εξελίξιμος, Φετφατζίδης, θα μπαίνει στη θέση του και θα οργιάζει, τόσο τα αγωνιστικά του λεπτά θα μειώνονται. Εκτός κι αν ο οργανισμός του συνέλθει μετά τα Χριστούγεννα (κάτι που υποστηρίζει και ο Νιόπλιας για τους δικούς του μουντιαλικούς) και δούμε τον πραγματικό Ρόμενταλ, έναν παίκτη εργαλείο, με μπόλικη δουλειά στα δεξιά και αδιάκοπο τρέξιμο.

Πάντως, όπως το να αντικαταστήσεις έναν Τζόρτζεβιτς ήταν τόσα χρόνια δύσκολο, έτσι και το να βρεις αντι-Γκαλέτι, σίγουρα δε θα είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο…

Είναι μακέτο τούτο το έργο?

Θα ήθελα εκ των προτέρων να ζητήσω συγγνώμη για την έκταση του κειμένου που ακολουθεί, δεν έχω σκοπό να το ξανακάνω, αλλα διάλεξα να ασχοληθώ όχι με την νίκη της ομάδας μου με τον ΠΑΟΚ (1-0), αλλά με ένα θέμα πολύ ευαίσθητο για μενα.

Πάντα πίστευα πως η καλύτερη μεταγραφή για μια ομάδα είναι μια καυτή έδρα με τον κόσμο διπλα της. Φεύγοντας λοιπόν απο το Καραϊσκάκη που βρέθηκα για τα παιχνίδια της Εθνικής, εκτός απο την χαρά για τις νίκες, ενιώθα και ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ξενέρα! Ξενέρα έχω πάρει πλέον χαμπαρι τις τελευταίες μέρες πως η ομάδα μου δεν προκειται ποτέ να αποκτήσει ένα τέτοιο γήπεδο...

Σε μια χώρα που διατυμπανίζει πως διέδωσε το αθλητικό ιδεώδες σε όλο τον κόσμο (και αφήνει όλα τα ερασιτεχνικά τμήματα ακόμα και μεγάλων ομάδων στον πάτο, χωρίς να δίνει το κίνητρο να ασχοληθεί ο πιτσιρικάς και με αλλα αθλήματα πλην του ποδοσφαίρου γιατι αυτός ειναι ο βασιλιάς) νομίζω πως η υπόθεση του Βοτανικού ειναι απλά άλλο ένα ανέκδοτο!

Οι οργανωμένες στην Ευρώπη χώρες, που ξέρουν πως να αναβαθμίστούν, βοηθούν τις ομάδες τους να φτιάξουν νέα γήπεδα γιατί πιστεύουν πως αυτο θα κάνει καλό σε όλους! Σάλκε, Άγιαξ, Αρσεναλ, Μπάγερν έχουν ήδη καινούργια γήπεδα ενώ Γιουβέντους, Μπαρτσελόνα, Λιβερπουλ, Βαλένθια χτίζουν ή θα χτίσουν τα δικά τους. Εδώ στο Ελλαδιστάν η κατάσταση είναι για γέλια. Ο Ολυμπιακός εκμεταλλευόμενος την αναμπουμπούλα των Ολυμπιακών αγώνων και τα “κονέ” του Σωκράτη, εφτιαξε γηπεδο-εδρα, η ΑΕΚ γκρέμισε μόνη της το Ν. Γκούμας, χωρίς να εχει  φτιάξει ΚΑΝ μακέτα,  ενώ ο Παναθηναικός ζητιανεύει χρόνια μια γωνίτσα να βολευτεί κι αυτος. Οσο για τους υπόλοιπους, ούτε καν τολμούν να σκέφτούν την προοπτική ενός νέου γηπέδου ή βολεύτηκαν σε στάδια που έγιναν για τις ανάγκες των Ολυμπιακών αγώνων, και ευτυχώς δηλαδή γιατί θα μαράζωναν κι αυτα.

Ημουν πιτσιρικάς οταν ακουσα για πρώτη φορά για “το νέο γηπεδο του ΠΑΟ”. Απο τότε πέρασαν πολλά χρόνια, πολλές τοποθεσίες και πολλά σχέδια ( Λεωφόρος, Γουδί, Ελληνικό, ξανά Λεωφόρος και τέλος Βοτανικός) αλλά γηπεδο μόνο σε...μακέτο είδαμε!  

Project: Βελτιίωση Λεωφόρου. Προσθήκη  2 "κάθετων" πλάγιων εξεδρών στο υπαρχον γήπεδο με υπογειοποίηση της Αλεξάνδρας. Θα ανέβαζε την χωρητικότητα του γηπέδου απο 18.000 σε 24.000

Project: Νέο Γήπεδο στην Λ Αλεξάνδρας. Θα ήταν το τελειο σενάριο για του οπαδους της ομάδας. Σύγχρονο γήπεδο περίπου 30.000 θέσεων στην ιστορική έδρα με κλειστό και πάρκινκ απο κάτω!

Project: Γουδί. Η δέυτερη καλύτερη επιλογή χωροταξικά. Πολύ όμορφο γήπεδο 36.000 θέσεων σε "βαζελοπεριοχή"  κόπηκε λόγω προσφυγών στο ΣΤΕ και του Υπουργείου Εθνικής Αμυνας. Η ίδια μακέτα επαιξε και για το Ελληνικό.

Project: Βοτανικός. Η καλύτερη μακέτα, ενα ονειρικό γήπεδο 40.000, αλλά στην χειρότερη επιλογή απο θέμα τοποθεσίας έμεινε όνειρο και αυτό.

Είναι τόσο δύσκολο να φτιαξει κανείς ενα σύγχρονο ποδοσφαιρκό γήπεδο στην Ελλάδα? Πρέπει να είσαι ζητιάνος ή λαμόγιο τελικά? Η Λάρισα απέδειξε - και μαγκιά της παρά το μεγάλο ρίσκο - πως μάλλον οχι, αρκεί να μην σου βάζουν τρικλοποδίες διάφοροι “εχθροί”. 

Γιατι δεν συνάντησε κανένα εμπόδιο? Για παράδειγμα απο κατοίκους της περιοχής που θα σκάσουν οι χουλιγκαν στην πόρτα τους, ή απο την WWF για την διάσωση της κατσίκας-κατσίκας ή και στην τελική απο αγανακτησμένους τυροκόμους που θα χάσουν την δουλειά τους επειδη οι ιαχες των φιλάθλων θα “κόψουν” τον γάρο? Τον επόμενο μήνα η ομάδα τους μπαίνει σε ενα πραγματικά ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ γηπεδο- στολίδι και ετσι θα επρεπε να γίνει με όλες ( η τις περισσότερες ομάδες της super league) αν θέλουμε κάποια στιγμή να παει αυτο το ρημαδι το αθλημα και το θέαμα που μας προσφέρει μπροστα. Αν βλέπουμε να γίνονται τα αυτονόητα ( στην Ευρώπη) και να κοιτάμε λες κι έγινε θαύμα, θα είμαστε μια ζωή πίσω απο τον ήλιο...

Δέχομαι πως μπορεί να έγιναν κάποιοι λάθος χειρισμοί στο θέμα του Βοτανικού απο την αρχή...Ισως ο Παναθηναικός επρεπε να ειναι πιο “σκληρος” για να καταλάβουν όλοι πως δεν γίνεται να παίζεις με μια ομάδα, τον λάο της, και ενα έργο που όχι μόνο θα φέρει κάτι καινούργιο στην ποδοσφαιρική ζωή μας, αλλα θα αναβαθμίσει 2 περιοχές της Αθήνας, και θα δώσει μεροκάματα σε αρκετές οικογένειες!

Αντιθέτως είδαμε μια πολιτεία και πολλες κυβερνήσεις να μας κοροιδεύουν ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ πολλά χρόνια και να πετάνε το μπαλάκι ο ένας στον άλλο... Προσφυγή στο ΣΤΕ ειχαν κανει και πριν 10 χρονια κάτοικοι για το Γουδί, στην Λεωφόρο δεν υπαρχει αρκετος χώρος που να πληρει τις προυποθέσεις για νέο γηπεδο, στο Ελληνικό θα κάνανε πιστα Formula 1, ενώ στον Βοτανικό (μια περιοχή- δωσε μωρε την χωματερή να κανει γηπεδο ο βάζελος να μην μας ζαλίζουν τον έρωτα!) μέχρι να τα βρει ο Δήμος Αθηναίων με τον Βωβό, την ΠΑΕ και τον Τσίπρα, να μαζεψεις και 300 τεμπελχανάδες να ψηφίσουν ενα ρημαδι νομοσχέδιο, εγκαταστάθηκαν μέχρι και ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΙ! Αμέσως τρέξανε αγανακτισμένοι κατοικοι ΑΛΛΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ του Λεκανοπεδίου να σώσουν τον σκουπιδότοπο που ζουνε απο την “Πρασινη λαίλαπα” και το κακό της Διπλής Ανάπλασης, γιατι πάνω απ ολα είμαστε άνθρωποι...

Eίναι παντως για να τρελαινεσαι! Εχεις εναν πραγματικά σκουπιδότοπο πχ 10 στρεμμάτων και πας σαν Παναθηναικος μετά απο πρόταση της τότε Δημαρχου ( δεν ανεφέρω όνομα θα πεσει ο server) να κάνεις γήπεδο εκει. Το κοιτάς απο δω, το κοιτας απο κει, και λες: Δεν γ@!@#$ κομμάτια να γίνει! Θα γίνω του Βοτανικού ο μάγκας!

Δίνεις τα λεφτά σου, κάνεις τις μελέτες σου φτιάχνεις τις μακέτες σου και λες:

“Aπο τα 10 (παραδειγμα) στρέμματα σκουπιδότοπου, θα κάνω τα 3 γήπεδο, τα 2 εμπορικό κέντρο, τα 3 άλλες εγκαταστάσεις ( Κλειστο μπασκετ, δημαρχείο, κτίρια ερασιτέχνη) και τα υπόλοιπα 2 πράσινο! Και ξυπνανε ενα πρωί κατι απίθανοι τύποι και σου μπλοκάρουν το έργο γιατι λενε “ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΟ ΕΓΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!” Γιατι ρε παλικάρι?? Τωρα είναι δάσος και θα το ξηλώσω για να φτιάξω κτίρια?? Κρανίου τόπος ειναι!!! Τόσα χρόνια δεν το εβλεπες, τωρα ξύπνησες που θελει ο ΠΑΟ να φτιαξει γηπεδο? Θα μας τρελάνετε?? Αυτά μόνο σ αυτή την χώρα συμβαίνουν... 

Πολλοί βγήκαν να πουν πως επρεπε να οργανώσει πορεία διαμαρτυρίας ο ΠΑΟ.. Κι αυτο υπηρχε στα σχέδια της ΓΗΠΕΛ για να πιέσουν καταστάσεις, αλλά όταν σε τέτοιες δύσκολες εποχές, ο κόσμος χάνει την δουλειά του και του “ψαλιδίζουν” συνεχώς τον μισθό, πως να τον κατεβάσεις στο κέντρο της Αθήνας με πλακάτ για ένα γήπεδο..?

Η καλύτερη κίνηση εγινε την εβδομάδα που πέρασε, κι ας άργησε λίγο. Ο Παναθηνάικός κατήγγειλε την σύμβαση με τον Δήμο. Δεν θέλετε κύριοι να κάνω γήπεδο, με δουλευετε μεσα στα μούτρα και με πατε απο τον ‘Αννα στον Καιάφα τόσα χρόνια?? Σκάστε μου αποζημίωση για τα λεφτα και τον χρόνο που έχασα κι αντε στο καλο!

Δεν γίνεται να παίζεις με μια ομάδα, οποιο χρώμα κι αν εχει στην φανέλα της.

Ελα ομως που αποζημίωση θα ζητήσει και ο Βωβος, γιατι είχε αγοράσει αρχικά εκείνος την εκταση απο τον δήμο Αθηναίων, την οποία ξαναπρόσφερε στον δήμο για να χτιστεί το γήπεδο του ΠΑΟ με αντάλλαγμα να φτιαξει κι εκείνος ενα νέο Mall ( λογικο μου ακούγεται) κι εσκασε ενα σωρό λεφτα για τις δικές του μελέτες! 

Είναι φανερό λοιπον πως αν δεν προχωρήσει αυτο το έργο δεν συμφέρει ΚΑΜΙΑ απο τις 3 πλευρες... 

Φαίνεται πως υπαρχει κινητικότητα μετά και την καταγγελία και θα δούμε τις επόμενες εβδομάδες τι αποτέλεσμα θα φέρει. Πάντως πολοί ερμηνεύουν διαφορετικά την ανακοίνωση που εβγαλε η ΠΑΕ και αυτό θα φανεί (και θα το σχολιάσουμε φυσικά) στο μέλλον, ανάλογα με την στάση που θα κρατήσουν οι μεγαλομέτοχοι....

Απο την άλλη μεριά, ο Βγενό δεν ειναι “χαζός” και για να σκέφτεται το ΟΑΚΑ, κάποιο λόγο θα έχει... Η εποχές -ακόμα για εναν πολυμετοχικό- πραγματικά είναι δυσκολες για να ξυπνήσεις ένα ωραίο πρωί και να βρεθείς χρεωμένος 100.000.000€. Εδω ομάδες με μεγαλύτερο brand name απο εσένα οπως η Λιβερπουλ, και η  Βαλένθια σταμάτησαν την κατασκευή των νεων γηπέδων τους λόγων χρεών. 

Πολλοί εχουν συνδέσει τα νεά γήπεδα με εμπορική εκμετάλευση. Μηπως όμως δεν είμαστε Αγγλια ή Ισπανια? Μηπως μακροπρόθεσμα τα πραγματα δεν είναι ετσι και δεν είναι τόσο κερδοφόρα τα πράγματα? Τις καθημερινές τα καταστήματα στο Καραισκάκη είναι άδεια και γεμίζουν οι καφετέριες και τα φαγάδικα μόνο οταν παιζει ο Ολυμπιακός. 

Καλά δεν θα κάνει η  ΑΕΚ να αφησει την εμμονή με τα καταστήματα κάτω απο το γήπεδο στα...Λιόσια (εμπνευση κι αυτος ο Ντέμης), και να ρίξει κανα τούβλο στην ιστορική τοποθεσία της? Ποιος ΑΕΚτζης πιστεύει πως δεν θα απογειώσει αυτό την ομάδα του? Οτι δεν θα είναι σε καθε αγώνα sold out ένα γήπεδο 30.000 και δεν θα αποκτήσει ο δικέφαλος την αίγλη και το βάρος της φανέλας που έχασε στα χρόνια της προσφυγιάς του? 

Το καλό ειναι πως φαίνεται να κινείται κάτι σχετικά με το γήπεδο στην Φιλαδέλφεια, αν και πιστεύω πως θα ειναι επανάληψη του σήριαλ “Βοτανικός- χαρά αγνοείται!”  Ηδη μερικοί κάτοικοι στις συνελέυσεις πολυκατοικιών εχουν αρχίσει να μουρμουρίζουν, ενώ τις υποσχέσεις των πολιτικών, ΕΙΔΙΚΑ σε προεκλογική περίοδο, πρεπει να είσαι τουλαχιστον ΑΦΕΛΗΣ για να τις πιστέψεις...

Τα σενάρια λοιπόν, οπως διάβασα στις εφημερίδες την προηγούμενη εβδομάδα, είναι 3 σε περίπτωση που εγκαταληφθεί το project “Βοτανικός”:

1. Παραχώρηση του ΟΑΚΑ στον ΠΑΟ για πολλά χρόνια και μένουμε οπως ειμαστε 
2. Βύθιση του ΟΑΚΑ για να γίνει καθαρα ποδοσφαιρικό γήπεδο
3. Κατασκευή νέου γηπέδου στον χώρο του ΟΑΚΑ ( διπλα στον ποδηλατοδρόμιο) 

Απο τα παραπάνω νομίζω πως ειναι πραγματικά αστείο να πιστεύουμε πως:

1. θα ξηλώσουν τον στίβο, για να γινει το ΟΑΚΑ 100.000 (?) καθώς και δεν γνωρίζουμε αν ειναι ασφαλες με βάση την κατασκευή του Σταδίου, και άδεια απο τον Καλατράβα χρειάζομαστε ( με βάση το συμβόλαιο που αναφέρει πως χρειαζεται γραπτη του αδεια για οποιαδήποτε αλλαγη), και γιατι δεν υπαρχει αλλο γηπεδο στην Αττική που να μπορει να φιλοξενίσει αγώνες στίβου!
2. Να χαλάσει ο ΠΑΟ κι αλλο χρήμα για μελέτες κατασκευές κλπ, για ένα γήπεδο που και εμπορική χρήση δεν θα έχει, και δίπλα θα είναι απο ενα αλλο έτοιμο. 

Aρα η επιλογή που μας μένει είναι η:


3) Θα μείνουμε οπως είμαστε...μια ζωή πρόσφυγες και φιλοξενούμενοι σε ένα “κρύο” γήπεδο και σε 50-60 χρόνια...βλέπουμε!

Πραγματικά δεν με χαλάει καθόλου να αλλάξουμε ακόμα και περιοχή, ας μην είμαστε στα όρια της Αθήνας βρε αδερφέ ( γιατι και ο Βοτανικός εδώ που τα λέμε ψιλοπροάστιο είναι και μαλιστα δίπλα στου Ρέντη) αρκει να είμαστε σε “Βαζελοπεριοχή”, και να μπουμε κάποια στιγμή στο δικό μας πράσινο σπίτι.... Δεν ξέρω πια ποιος φταίει γι αυτή την κατάσταση ( ο Βαρδινογιάννης, ο Σουφλιας, η Μπιρμπιλη, ο Τσιπρας, ο Βωβος, ο Κόκκαλης, ο Γκοβου που πίνει τ αντερά του?) και δεν με νοιαζει πλεον.... ΜΟΝΟ ΦΤΙΑΧΤΕ ΕΝΑ ΚΩΛΟΓΗΠΕΔΟ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ!

ΥΓ 1:Μηπως τελικά να ακολουθήσουμε το γνωστό σύνθημα και να το κάνουμε στην Βουλή το γήπεδο?? Ετσι κι αλλιως άχρηστο κτήριο είναι, δεν παταει ποτέ κανένας!

ΥΓ 2: Ο Κορμοράνος (Phalacrocorax carbo) είναι ένα διαδεδομένο θαλασσοπούλι. Συναντάται σε πολλά μέρη στην Ευρώπη, Ασία και Αφρική και στην Ανατολική Ακτή της Βόρειας Αμερικής.

Είναι μεγάλο μαύρο πουλί, που το μήκος του κυμαίνεται στα 77-94 εκατοστά και με άνοιγμα φτερών που μπορεί να φτάσει τα 121-149 εκατοστά. Έχει μακριά ουρά και λευκό πηγούνι, ενώ τα ενήλικα άτομα την περίοδο της αναπαραγωγής αποκτούν λευκές κηλίδες στους μηρούς και λευκό φτέρωμα στο κεφάλι. Χαρακτηριστικό του κορμοράνου είναι ο κίτρινος λαιμός του που διακρίνεται εύκολα. Τα νεαρά άτομα είναι γενικότερα πιο ανοιχτόχρωμα.

Ζει συνήθως κοντά στη θάλασσα, σε λιμνοθάλασσες, λίμνες και ποτάμια. Το χειμώνα αποδημεί προς το Νότο κατά μήκος των ακτών.

Στην Ελλάδα μπορούμε να τον συναντήσουμε το Χειμώνα καθώς έρχεται από την Βόρεια και Ανατολική Ευρώπη στην Ελλάδα, κυρίως στο Θερμαϊκό και Σαρωνικό κόλπο αλλά και σε ορισμένες λίμνες, όπως τη Μικρή Πρέσπα και την Κερκίνη. Συναντάται επίσης και στο Δέλτα του Αξιού. Συχνά τον βλέπουμε να κάθεται σε στήλους και βράχια κοντά στη θάλασσα ή σε λίμνες και ποτάμια με ανοιχτές τις φτερούγες για να τις στεγνώσει. Άριστος κολυμβητής και καλός ψαράς.

(Πηγή: Wikipedia) 

Αν πραγματικά υπάρχει τέτοιο πουλί στα δυτικά προάστια της Αθήνας, εύχομαι να ΚΟΥΤΣΟΥΛΙΣΕΙ ολους οσους μπλοκάραν το γήπεδο, αλλά αν υπαρχει κάποιος που να εχει δει εστω κι ενα, ας μου στείλει email ρε παιδια!