Το 1994, πιτσιρικάς τότε, θυμάμαι διεξαγόταν στο Ο.Α.Κ.Α, ο τελικός κυπέλλου Πρωταθλητριών, μεταξύ Μίλαν και Μπαρτσελόνα. Όλη η παρέα μιλούσε γι’ αυτό το παιχνίδι. Επηρεασμένος κι εγώ, έκατσα να παρακολουθήσω το παιχνίδι κι ανταμείφθηκα πλήρως! Τελικό σκορ 4-0 για τους «ροσσονέρι» και από τότε η Μίλαν, έγινε η ομάδα μου.
Έρχομαι στο σήμερα και συγκεκριμένα στο ματς για το Champions League, Άγιαξ-Μίλαν. Για τους Ολλανδούς, πάνω κάτω ξέραμε τις δυνατότητές τους, από τα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ για τα προκριματικά. Μία μέτρια ομάδα, καμία σχέση με τον Άγιαξ του παρελθόντος, με εκλάμψεις καλής μπάλας, και μοναδικές ισχυρές προσωπικότητες, αυτές των Σουάρες, Ελ Χαμνταουί και του προπονητή του, Γιόλ. Αυτές… έλαμψαν και τώρα.
Πίεσαν και έτρεξαν την «πιασμένη» Μίλαν, η οποία δεν ακολούθησε τον ρυθμό του παιχνιδιού, σε κανένα σημείο του αγώνα. Μάταια προσπαθούσε να πάρει σωστή πάσα, για να ανοίξει το παιχνίδι ο Ζέεντορφ, καθώς ο Πίρλο βρέθηκε σε κακή βραδιά και δεν πήρε πάνω του τη μεσαία γραμμή. Σε κακή βραδιά και ο Ρομπίνιο, καθώς έχασε τετ-α-τετ από εκείνα που δεν χάνονται.
Αμυντικά γινόταν πάρτι! Ο Νέστα δείχνει από πέρσι, ότι δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί σε τόσο υψηλό επίπεδο (εκτέθηκε 3 φορές στη φάση του γκολ από τον Ελ Χαμνταουί), ενώ στην πλευρά του Αντονίνι, κατασκήνωναν οι επιθετικοί του Άγιαξ. Ο δε Τιάγκο Σίλβα, προσπαθούσε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Η απορία μου απλή. Σε αυτή την αμυντική γραμμή, γιατί δε χωράει ο Παπασταθόπουλος;
Η βοήθεια από τον πάγκο δεν ήρθε ποτέ. Ο Αλέγκρι δείχνει από τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, να μην μπορεί να διαχειριστεί τις καλοκαιρινές μεγάλες μεταγραφές. Μεταγραφές παικτών με ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Μία προσωπικότητα, που τελικά έσωσε και την παρτίδα, καθώς Ζέεντορφ και Ιμπραΐμοβιτς, συνεργάστηκαν άψογα στη φάση του γκολ και ο τελευταίος με ωραίο πλασέ ισοφάρισε.
Γατόνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου