Πάει κι αυτή η αγωνιστική, ολοκληρώθηκε με την 5αρα της αγαπημένης μου ομάδας, η οποία ωστόσο κατ’ εμέ δεν έπεισε με την εμφάνιση της. Με σακατεμένο το κέντρο της, λόγω απουσιών των Ντουντού-Ιμπαγάσα και τους αντικαταστάτες τους, Ουρτάδο-Γ.Παπαδόπουλο να μην μπορούν να αρπάξουν την ευκαιρία που τους δόθηκε και να καθιερωθούν στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού.
Κυρίως θα σταθώ στον μικρότερο από τους δύο (Γ.Παπαδόπουλο), ο οποίος τα τελευταία χρόνια παρουσίας του στους «ερυθρόλευκους», είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Από το 2008 μέχρι σήμερα έχει αγωνιστεί σε μόλις 23 αγώνες και σε ελάχιστες από αυτές ως βασικός. Από την συγκεκριμένη χρονιά μάλιστα ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει 5 προπονητές και κανένας εξ’ αυτών δεν του έδειξε εμπιστοσύνη, τέτοια τουλάχιστον που να δείχνει ότι θα είναι στις πρώτες επιλογές, έστω και σαν αλλαγή. Τελικά όλοι οι προπονητές ήταν λάθος ή ο «μικρός» δεν έδειχνε αυτά που ήθελαν στις προπονήσεις;
Γεννημένος το ημερολογιακό έτος 1989 και βαδίζοντας ήδη στα 21 του χρόνια, μήπως ο μικρός θα έπρεπε να δουλέψει λίγο παραπάνω; Ήμουν και είμαι ένθερμος υποστηρικτής των νέων παιδιών, όμως όταν σου δίνεται η ευκαιρία να δείξεις στοιχεία ποιοτικού ποδοσφαιριστή και δεν την εκμεταλλεύεσαι, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου. Πώς ο εκάστοτε προπονητής θα σε εμπιστευτεί ξανά; Πώς θα αποδείξεις στους οπαδούς της ομάδας σου ότι μπορείς να προσφέρεις σε αυτή;
Μόνο στην Ελλάδα θεωρούμε τους ποδοσφαιριστές 20 και 21 ετών, πιτσιρικάδες ακόμα; Στην Ευρώπη μεγάλες ομάδες στηρίζονται σε τέτοιους άσους. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου «σκληρό» με τους νέους, απλώς αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι η ποδοσφαιρική παιδεία στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα είναι τέτοια, που μόλις κάνουν το βήμα παραπάνω στην καριέρα τους (μεταγραφή στον Ολυμπιακό από τον Ηρακλή) εφησυχάζουν και δεν εξελίσσονται.
Δικαιολογίες υπάρχουν. Ναι, ο Ουρτάδο δεν ήταν αυτός που έπρεπε και αναγκαζόταν να καλύψει ο Παπαδόπουλος τα κενά του παρτενέρ του στο κέντρο, ναι δεν υπήρχε κίνηση από τα εξτρέμ για να «σπάει» η μπάλα στα πλάγια. Ο χειρότερος όμως σύμβουλος τούτη την ώρα είναι να σταθούμε στο αποτέλεσμα του αγώνα και στις δικαιολογίες που μόλις ανέφερα.
Το προσωνύμιο «Γιαννάκης», θα πρέπει να το αποτινάξει από πάνω του ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού και να αποδείξει σε όλους και μεταξύ αυτών και στους επικριτές του, ότι αξίζει να φοράει την ερυθρόλευκη φανέλα. Όταν ποδοσφαιριστές του βεληνεκούς του Ρόμενταλ κάθονται στον πάγκο, αναρωτιέμαι πόσες ακόμα ευκαιρίες θα παρουσιαστούν. Στο φινάλε ας ακολουθήσει το παράδειγμα «Φετφατζίδη», που μου δίνει την εντύπωση ότι το βράδυ κοιμάται με την «ασπρόμαυρη» αγκαλιά. Ιδιαίτερη προσοχή, γιατί δεν είναι μακριά η περίοδος, που ακόμα ένα ταλέντο, θα μείνει ταλέντο και θα χαθεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου