Προσοχή να μην… «καεί»

7 Ιανουαρίου 2007 και ο 16 ετών και 9 μηνών Νίνης, ετοιμάζεται να μπει στον αγωνιστικό χώρο, στο παιχνίδι Παναθηναϊκός–Αιγάλεω. Μετά το τέλος του παιχνιδιού, οι περισσότεροι είχαμε ένα αίσθημα ευχαρίστησης. Ίσως γιατί είδαμε ένα νέο ελπιδοφόρο παιδί, για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, ίσως γιατί είδαμε έναν προπονητή (Βίκτωρ Μουνιόθ) να ακολουθεί τα παραδείγματα όλης της Ευρώπης και να εμπιστεύεται πιτσιρικάδες.

Ακολούθησαν δημοσιεύματα, που στο μυαλό ενός 16χρονου παιδιού μόνο καλό δεν κάνουν. Διαβάσαμε για νέο Μέσι, για το παιδί «θαύμα» του ελληνικού ποδοσφαίρου και άλλα ωραία. Στη συνέχεια, κατά γενική ομολογία δεν είδαμε το μεγάλο «μπαμ» που όλοι περιμέναμε. Προσωπικά διακρίνω μια σταδιακή βελτίωση, χρόνο με το χρόνο και μία διάθεση δουλειάς. Μετά από τη μεγάλη απραξία που είχε ο Παναθηναϊκός στο πρωτάθλημα και τις λίγες μεταγραφικές κινήσεις που έκανε η διοίκηση, εύλογα το βάρος έπεσε στο πιο ελπιδοφόρο παιδί που διέθετε. Δυστυχώς όμως, οι εκάστοτε προπονητές του «τριφυλλιού» δεν το διαχειρίστηκαν όπως έπρεπε και το αποτέλεσμα το βλέπουμε τώρα, καθώς ο μικρός δεν πείθει (σ.σ. προσωπική γνώμη «ακόμα») με τις εμφανίσεις του.

Κάτι παρόμοιο διακρίνω και στο σήμερα, στο απέναντι στρατόπεδο όμως. Το όνομα αυτού Φετφατζίδης. Εφημερίδες με προκλητικά πρωτοσέλιδα που διαβάζοντάς τα, μόνο αηδία μου προκαλούν. Ομολογώ ότι το ερέθισμα για να γράψω αυτό το άρθρο, ήταν η κλήση του «Φέτφα» στην εθνική. Τότε σκέφτηκα ότι το έργο το έχω ξαναδεί. Θεωρώ υπερβολικές τις αντιδράσεις των οπαδών, όταν ζητωκραυγάζουν κάθε φορά που ακουμπάνε μπάλα οι «μικροί» ή όταν κάνουν μια ωραία ενέργεια. Πολύ εύκολα ξεφεύγει το μυαλό και παίρνει αέρα μετά από τόσες επευφημίες. Πολύ εύκολα γίνεσαι «βεντέτα» και η καριέρα πάει περίπατο. Για να μην παρεξηγηθώ, πιστεύω και για τους δύο, ότι πρόκειται για ταλέντα του χώρου με εξαιρετικές δυνατότητες. Δεν πιστεύω όμως, ότι μιλάμε για έτοιμους παίκτες οι οποίοι δεν έχουν περιθώρια βελτίωσης.

Το παραπάνω δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να παίζουν με τις ομάδες τους, το αντίθετο μάλιστα, πρέπει να παίρνουν όσο το δυνατό περισσότερες ευκαιρίες από τους προπονητές τους, ούτως ώστε να αποκτήσουν περισσότερες εμπειρίες. Εδώ θα ήθελα να βγάλω το… καπέλο στον Βαλβέρδε, ο οποίος εμπιστεύτηκε ακόμα και σε κρίσιμα ματς τον Φετφατζίδη. Σίγουρα το να μπορείς να αντικαταστήσεις επάξια παίκτες του βεληνεκούς του Καραγκούνη και του Ρόμενταλ, μόνο αμελητέο δεν μπορεί να θεωρηθεί, όμως ο εφησυχασμός που ακολουθεί, μπορεί να αποδειχθεί μοιραίος και εδώ πρέπει να λάβουν δράση οι ίδιες οι ομάδες, κρατώντας γερά τα «γκέμια», για να μην χάσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Με το μέλλον να διαγράφεται δυσοίωνο, καθώς οι μεγάλες ομάδες έχουν επενδύσει στην ξένη αγορά και δεν αναδεικνύουν νέα ταλέντα, φρονιμότερο θα ήταν, είτε να γίνει μια σοβαρότερη και προσεκτικότερη δουλειά με τους μικρούς, είτε να τους αφήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Κυριάκου Παπαδόπουλου, ο οποίος άνοιξε τα φτερά του για το εξωτερικό και έχει κιόλας κατακτήσει τη Γερμανία και την Ευρώπη γενικότερα.

Καλό θα ήταν να τους προσέχουμε για να τους έχουμε.