Πέρα από το προφανές - την κατάκτηση, δηλαδή, του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στην Πορτογαλία το 2004, ο Ρεχάγκελ χάρισε στην ελληνική Εθνική Ομάδα κάτι πολύ σημαντικότερο: την δική της, μοναδική ταυτότητα.
Πάνε πια οι εποχές που στο άκουσμα «Εθνική Ελλάδος» οι αντίπαλοι προπονητές δεν είχαν μια εικόνα για το τι θα αντιμετωπίσουν. Οι εποχές που είτε άκουγαν Ελλάδα, είτε Μολδαβία, είτε Λετονία, είτε Φινλανδία, σήμαινε περίπου το ίδιο πράγμα...
Πλέον η Εθνική έχει ένα συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού: σωστή ανασταλτική λειτουργία που ξεκινά από την επίθεση, σκληρή και αποτελεσματική αμυντική γραμμή που αποτελείται από παίκτες κλάσης και μπροστά... ό,τι βγει. Αυτή είναι η ποδοσφαιρική μας ταυτότητα, με αυτήν πήραμε το Euro, με αυτήν πήγαμε σε άλλο ένα ευρωπαϊκό και με αυτήν κάναμε την πρώτη μας νίκη σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ο Έλληνας φίλαθλος, βέβαια, ως ένα μόνιμα ανικανοποίητο ον, ενώ από εκεί που έτρωγε πεντάρες στο Ελσίνκι, άρχιζε να καθαρίζει σαν αυγό οποιονδήποτε μικρότερου βεληνεκούς αντίπαλο έβρισκε μπροστά του, ξαφνικά... θυμήθηκε ότι η ομάδα του από την μια μέρα στην άλλη έπρεπε να παίζει και καλή μπάλα.
Και μετά το... μεθύσι του 2004, δωσ' του κριτική στον Ρεχάγκελ σε κάθε ευκαιρία, γιατί λέει, η ομάδα δεν απέδιδε θεαματικό ποδόσφαιρο. Τι λες ρε μεγάλε; Πότε η Εθνική Ελλάδος έγινε Βραζιλία κι εμείς δεν το θυμόμαστε;
Φυσικά όλες αυτές οι παράλογες απαιτήσεις δεν καλύπτουν σε καμία περίπτωση τα χτυπητά λάθη του Γερμανού. Ο Τοροσίδης δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνει αριστερό μπακ, ο Χαριστέας δεν έγινε ξαφνικά Ντρογκμπά για να έχει εξασφαλισμένη θέση στην κορυφή της επίθεσης βρέξει-χιονίσει, αλλά όπως και να 'χει αυτή η κουβέντα ανήκει στο παρελθόν.
Φτάσαμε στο 2010, με τον Φερνάντο Σάντος πλέον στον πάγκο. Έναν προπονητή με ιδέες κοινές με αυτές του Ρεχάγκελ. Προσοχή! Κανείς από τους δύο δεν είναι προπονητής με έφεση στις αμυντικές τακτικές. Ο Σάντος στην Πόρτο και στην πρώτη του θητεία στην ΑΕΚ έπαιζε πολύ ανοιχτά, ενώ και ο Ρεχάγκελ ήταν γνωστός στη Γερμανία για το επιθετικό στυλ των ομάδων του.
Όμως και οι δύο, όντας έξυπνοι και «μπαρουτοκαπνισμένοι», μπορούσαν να αντιληφθούν πως στην ΑΕΚ του Μπούρμπου, του Τόσκα και του Σολάκη, στον ΠΑΟΚ του Μαλεζά, του Σορλέν και του Σνάουτσνερ και στην Εθνική του Μπασινά, του Φύσσα και του Χαριστέα, αν πήγαινες να διεκδικήσεις προκρίσεις με λογικές Ζίκο και Μπάγεβιτς, ήσουν χαμένος από χέρι.
Οι τελευταίες εξελίξεις και η νέα «φουρνιά» του ελληνικού ποδοσφαίρου, πάντως, μας δείχνει πως ο ομοσπονδιακός τεχνικός, πραγματοποιώντας τις σωστές επιλογές, μπορεί να πάει την ομάδα ένα βήμα παραπάνω. Η ταυτότητα-δώρο του Ρεχάγκελ δεν χάνεται πια, έγινε κτήμα μας. Το ζήτημα για τον Πορτογάλο είναι να χρησιμοποιήσει με τον κατάλληλο τρόπο το υλικό που του δίνεται για να μπορέσει να δείξει η ομάδα πως έχει δυνατότητες και στον δημιουργικό τομέα.
Το ευχάριστο για τον Σάντος είναι πως έχει επιλογές. Νίνης, Σαμαράς, Σαλπιγγίδης κατά κύριο λόγο και Φετφατζίδης, Χριστοδουλόπουλος και Κουτσιανικούλης υπό προϋποθέσεις μπορούν να αποτελέσουν τα βασικά συστατικά για το «χτίσιμο» της μεσοεπιθετικής γραμμής. Βραζιλία ή Αργεντινή δεν θα γίνουμε ποτέ, αλλά περιθώρια περαιτέρω βελτίωσης υπάρχουν και πρέπει να εξαντληθούν...
Σφύριξα κι έληξες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου