Είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα να επιβεβαιώνεσαι σε αυτά που έχεις πει πριν από την έναρξη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Ακόμα πιο ωραίο βέβαια θα ήταν αν κέρδιζε και η ομάδα μου, στο ντέρμπι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού.
Αν εξαιρέσουμε την ανατροπή του σκορ, το συγκεκριμένο παιχνίδι δε διεκδικεί δάφνες καλού ποδοσφαίρου, αν και σε ντέρμπι ωραία μπάλα έχουμε να δούμε από τον τελικό κυπέλλου ΑΕΚ-Ολυμπιακός. Με ανεβασμένη ψυχολογία λόγω των σερί νικών του και την ποιότητα στις αποσκευές του, παρατάχθηκε ο Ολυμπιακός, με το α’ μέρος του ματς να επικυρώνει του λόγου το αληθές, καθώς η πρωτοβουλία των κινήσεων, η κυριαρχία στον χώρο του κέντρου και η κατοχή της μπάλας, οδήγησε τους «ερυθρόλευκους» στα αποδυτήρια με το ισχνό 1-0, ύστερα από μία καταπληκτική προσωπική ενέργεια του Μιραλάς. Επειδή όμως δεν έπαιζε με την Άνω Μαγούλα, αλλά με τον Παναθηναϊκό, καλό θα ήταν στο στρατόπεδο των Πειραιωτών να σταματήσουν να βλέπουν τα παιχνίδια με υπεροψία και να μετουσιώνουν την κυριαρχία τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο σε γκολ. Φαίνεται ότι το μάθημα δεν το πήραν από το απερχόμενο παιχνίδι με τον Άρη, όπου λίγο έλειψε να αφήσουν και εκεί δύο πολύτιμους βαθμούς, εντός έδρας μάλιστα.
Τα λάθη πολλά, οι παίκτες μπήκαν σαν κοιμισμένοι στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που αν κάποιος άνοιγε την τηλεόρασή του σε εκείνο το σημείο, θα νόμιζε ότι το παιχνίδι ήταν 0-3. Ήταν στραβό το κλίμα, ήρθε η γρήγορη ισοφάριση, ήρθε και η αποβολή-πέναλτι του Παπαδόπουλου και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Στον αντίποδα ο Παναθηναϊκός βρήκε τα ψυχικά αποθέματα να γυρίσει το παιχνίδι και τελικά να πανηγυρίσει την πολύ σημαντική αυτή νίκη. Με τις αλλαγές των Γκοβού και Κατσουράνη οι οποίοι δεν είχαν μπει στο παιχνίδι, το «τριφύλλι» ανέκαμψε στο χώρο του κέντρου και βελτίωσε την κυκλοφορία της μπάλας. Εδώ να σημειώσω ότι ο Νιόπλιας εκτέθηκε με τις επιλογές τις ενδεκάδας του, τις οποίες όμως ευτυχώς για αυτόν δεν πλήρωσε. Βέβαια και στο πρώτο μέρος οι πράσινοι είχαν τις κλασικές ευκαιρίες για γκολ, όχι γιατί έπαιζαν καλύτερα, αλλά λόγω της ταχύτητας Σισέ.
Ήμουν και είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι ο Γάλλος με προσωπικό αντίπαλο να τον ακολουθεί σε όλα τα πλάτη και μήκη του γηπέδου τα βρίσκει σκούρα, καθώς το μεγάλο του όπλο δεν είναι η ντρίμπλα, αλλά η ταχύτητα. Αλλά να μου πείτε αν είχε και ντρίπλα στην Ελλάδα θα έπαιζε; Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω την ποδοσφαιρική του αξία. Σκέφτηκα μάλιστα αρχικά να βάλω επικεφαλίδα στο άρθρο «Σισέ-Ολυμπιακός 2-1», αλλά είπαμε, είμαι πικραμένος από το αποτέλεσμα.
Η διαιτησία του Κάκου κατά την γνώμη μου ήταν άριστη. Είχε δύσκολες φάσεις στις οποίες ανταποκρίθηκε άψογα. Αυτή τη στιγμή τον θεωρώ τον κορυφαίο Έλληνα διαιτητή. Με αυτό που λέω θέλω να τονίσω ότι και το πέναλτι ήταν, αλλά και η αποβολή, οπότε στο λιμάνι καλά θα κάνουν να ψάξουν αλλού τις αιτίες της ήττας.
Σε γενικό μπλακ άουτ λοιπόν ο Ολυμπιακός, σε πελάγη ευτυχίας ο Παναθηναϊκός και στο -1. «Φωτιά» στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ με τους ποδοσφαιρόφιλους να τρίβουν τα χέρια τους από ευχαρίστηση.
Υ.Γ.1 Ο Χριστοδουλόπουλος κόλλησε «καραγκουνίτιδα» και σε κάθε φάση διαμαρτυρόταν στο διαιτητή.
Υ.Γ.2 Ο Φετφατζίδης πρέπει σε τόσο κρίσιμα παιχνίδια να ανταποκρίνεται με περισσότερο ποδοσφαιρικό θράσος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου