2 στα 2 χωρίς μπαλίτσα

Αν και δεν ήθελα να γράψω το άρθρο μου αμέσως μετά το παιχνίδι της εθνικής με το Ισραήλ, για τον λόγο ότι επιθυμούσα να έχω μια πιο σφαιρική άποψη για τον αγώνα, να ακούσω δηλώσεις των πρωταγωνιστών, να διαβάσω κι άλλες γνώμες, δεν μπόρεσα τελικά να αντισταθώ στον πειρασμό, καθώς έχω έντονα συναισθήματα θυμού και απογοήτευσης από την τελική εμφάνιση.

         

Μέσα σε τρείς μόλις ημέρες, είδα μία ομάδα με δύο διαφορετικά πρόσωπα. Άνευρη, χωρίς σωστές μεταβιβάσεις, καμία κίνηση ξεμαρκαρίσματος, με φυσικό επακόλουθο να χάσουμε το κέντρο και μαζί την κατοχή της μπάλας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι το γεγονός ότι το όνομα του Καφέ, ακούστηκε από τον εκφωνητή στο 25^ο λεπτό. Αν ανατρέξετε σε προηγούμενο άρθρο μου, είχα επισημάνει την έλλειψη στα χαφ με δεδομένη την απουσία του Τζιόλη. Για να προλάβω κάποιους αναγνώστες, θα μπορούσε κάποιος να μου πει ότι έβγαλε την ασίστ στον Σαλπιγγίδη, όπου και πετύχαμε το τέρμα, αλλά πάντα θεωρούσα το ποδόσφαιρο άθλημα που προτιμότερο είναι οι παίκτες που αγωνίζονται, να διακρίνονται για την συνολική τους αγωνιστική κατάσταση και όχι από μία καλή ενέργεια έστω και καθοριστική, που μπορεί να κάνουν σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.

         

Ο Σάντος βέβαια φάνηκε διαβασμένος, ρίχνοντας στη μάχη τον Σαλπιγγίδη, που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν στην ταχύτητα οι αμυντικοί του Ισραήλ. Εδώ όμως έχω μία ένσταση για τον Πορτογάλο. Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί αντικατέστησε το θετικότατο Τζαβέλλα -στο ματς με τη Λετονία- στα αριστερά της άμυνας με τον Σπυρόπουλο, με το δεύτερο να εκθέτει τον προπονητή του με την εμφάνιση του (μέχρι και αυτογκόλ έβαλε).

         

Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο ήταν σε τραγική μέρα. Είχα εκθειάσει τους Παπαδόπουλο-Παπασταθόπουλο και εμμένω σε αυτή μου τη γνώμη, θεωρώντας το αποψινό παιχνίδι σαν μία κακή παρένθεση. Αλλά και ο Σαμαράς κινήθηκε σε ρηχά νερά. Ίσως ήταν επηρεασμένος από τον ελαφρύ τραυματισμό που τον ταλαιπωρούσε. Μετά τον τραυματισμό του Νίνη όταν και αντικαταστάθηκε από τον Φετφατζίδη, η ομάδα ανέβηκε αισθητά, αφού ο μικρός έπαιρνε πρωτοβουλίες και έδειξε ότι τελικά μπορεί να ανταποκριθεί σε μεγάλα παιχνίδια.

         

Φάσεις έγιναν, κυρίως στο 1^ο ημίχρονο, ίσως αν ο Σαλπιγγίδης ήταν πιο ψύχραιμος και με καλύτερη ψυχολογία να είχαμε καθαρίσει από νωρίς το ματς. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως τα πράγματα ήταν εντελώς αντίθετα. Κάτι το δοκάρι, κάτι ο διαιτητής (σ.σ. δε δίνει καθαρό πέναλτι σε χέρι του Παπασταθόπουλου) σταθήκαμε μέχρι ενός σημείου όρθιοι. Έλα όμως που τελικά ισοφαριστήκαμε (ήταν θέμα χρόνου). Σε όλο το παιχνίδι είχαμε τύχη, η οποία δεν μας γύρισε την πλάτη μέχρι το τέλος του αγώνα. Έτσι μας χαμογέλασε πάλι, όταν με την φάση του πέναλτι ευτυχήσαμε να προηγηθούμε ξανά και σχετικά άμεσα, μετά την ισοφάριση. Στη συνέχεια τα πράγματα ήταν απλά. Να κρατήσουμε το αποτέλεσμα.

         

Μία ομάδα που στην επί Ρεχάγκελ εποχή έπαιζε άμυνα με άνεση τον οποιοδήποτε αντίπαλο και κρατούσε όποιο αποτέλεσμα ήθελε, σήμερα δυσκολεύτηκε πολύ. Καρδιοχτυπήσαμε πολλές φορές. Όχι δεν λησμονώ τον Ρεχάγκελ, το κεφάλαιο αυτό έκλεισε. Γυρίσαμε σελίδα. Αντίθετα πιστεύω ότι έπρεπε να είχε κλείσει νωρίτερα, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

         

Με μοναδικές εξαιρέσεις τους Καραγκούνη, Κατσουράνη, Καφέ, οι υπόλοιποι παίκτες της Εθνικής μας, είναι σε ηλικίες που σίγουρα μας κάνουν και ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Πιστεύω ότι ο Σάντος και τις γνώσεις έχει και την όρεξη, να κάνει μια ομάδα σαν εκείνη που όλοι θαυμάσαμε το 2004. Το αν θα τα καταφέρει θα το δούμε. Σίγουρα τέτοιες εμφανίσεις δεν βοηθάνε στο να βγάλουμε τέτοιο συμπέρασμα, ωστόσο θεωρώ ότι χρειάζεται μια πίστωση χρόνου.