Ας είναι… κι έτσι!

Ξαπλωμένη λιγάκι πριν κοιμηθώ, το ρολόι δείχνει περασμένες  τέσσερις και αφού έχω “χτυπήσει” ήδη ένα δίωρο στον καναπέ, σκέφτομαι πώς στο καλό να γεμίσω το Σαββατόβραδό μου, τώρα που η αποστολή του «Πλεκτού» στο ΟΑΚΑ πιθανότατα ματαιώνεται. Ένα από τα ζητήματα που προκύπτουν, το πού θα δούμε το παιχνίδι, αλλά και κυρίως τι θα δούμε στο παιχνίδι.

Είναι η αλήθεια ότι μετά την καλή, σχετικά, εμφάνιση της Κρήτης, και λόγω της «εθνικής» διακοπής, η απόδοση της ομάδας το Σαββάτο θα φανερώσει πολλά για τη συνέχεια. Πρώτα απ’ όλα, ελπίζουμε σε μια συνέχεια, αφενός του ο, τι αφήσαμε στη μέση 2 βδομάδες πριν και αφετέρου των αξιοπρεπών εμφανίσεων των διεθνών μας στα παιχνίδια της Εθνικής.

Σε αντίθετη περίπτωση –δηλαδή με μια μέτρια εμφάνιση, συνοδευόμενη και από αρνητικό αποτέλεσμα- τα πράγματα θα είναι λίγο έως πολύ σκούρα.  Προσωπική μου άποψη, δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει στην «εν λευκώ» εμπιστοσύνη της διοίκησης στον Νιόπλια, και με το ενδεχόμενο η διαφορά από την κορυφή να μεγαλώσει, προβλέπεται γκρίνια, πολλή γκρίνια… Εδώ που τα λέμε, σε μια τέτοια περίπτωση, μάλλον θα μας βόλευε το «κεκλεισμένων», καθώς θα γλιτώναμε τον κόσμο από ακόμα μία (live) “ξενέρα” (Βλ. Κοπεγχάγη, είπαμε μην το κάνουμε και συνήθεια…)

Συμπέρασμα; Ας παίξει η ομάδα μπάλα, ας μας πείσει με τα πατήματά της μέσα στο γήπεδο ότι αυτή η ρημάδα η κακή παρένθεση έκλεισε, να πάρουμε κι εμείς μια ανάσα μέχρι το τέλος του μήνα, ο οποίος παρεμπίπτοντως είναι από τους πιο δύσκολους αγωνιστικά που θυμάμαι όσο παρακολουθώ μπαλίτσα (λόγω προγράμματος αλλά και λόγω… κάμψης). Ας είναι λοιπόν ένα από εκείνα τα βράδια που η ομάδα παίζει μπάλα, σε γεμίζει και παίρνει και το “τρίποντο” και… ας το δούμε και στην TV στην τελική!